03

Ik was nu al twee maanden vermist of ja weggelopen. Ik zou er natuurlijk niet achter komen of ze me als vermist op hebben gegeven. Of ze de politie naar me laten zoeken, ik voelde me eerst best schuldig over het hele weglopen. Maar aan de andere kant als ik nu een nieuw leven ergens kan opbouwen, heb ik het goed. Nooit meer pijn. Nooit meer, dat is het enigste waarvoor ik het doe niks meer.



Het is nu een paar dagen verder.Ik lig nu in het ziekenhuis. Ongelooflijk, ja vind ik ook. Ze hebben gewoon gevonden, en dat was niet echt mijn plan. Ik had nu al ruim twee maanden gelopen. Ik kreeg een kleine glimlach op mijn gezicht. Ze geven om me. Ja ze geven echt om me, ze hebben me gezocht en pas gestopt met zoeken tot ze me vonden. Mijn glimlach verdwijnt als ik mijn vader een stukje verder op de gang zie praten met de dokter. Hij gaf helemaal niet om mij, alleen mijn moeder. Ik kon het weten, mijn vader geeft helemaal niet om me, ik ben helemaal niks in zijn ogen.

Mijn vader komt binnen gelopen in het kamertje waar ik lig, hij komt voor me staan en kijkt me aan meer doet hij niet. Opeens zegt hij met een dreigende toon''wat denk jij wel niet? eerst weggaan en dan ook nog is terug komen? wie denk je wel dat je bent? Ik ik.. meer kon in niet uit brengen, ik ben zo bang van hem. Als we thuis zijn praten we wel verder zegt mijn vader.
Hij loopt de kamer uit, als hij bijna op de gang staat loopt hij terug. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes ''was weg gebleven'' snauwt hij en dan loopt hij weg. Een kleine traan rolt over mijn wang, ik wou ook helemaal niet gevonden worden zeg ik zacht ik de hoop dat niemand het hoorde. Nu wordt mijn leven een hel. Alweer.

De dokter komt binnen lopen. Hooi ik ben dokter Stan zegt hij. Ik kijk hem even aan en zeg dan hooi ik ben Emily. We gaven elkaar een hand. Emily leuk om je wakker te zien inplaats van slapend, ik kijk hem raar aan maar het lijkt hem niet te interesseren en hij praat verder. Emily je bent met spoed naar het ziekenhuis gebracht weet je daar nog iets van? vraagt Stan. Uhm.. nee niet echt zeg ik twijfelend. Stan fronst zijn wenkbrauwen, nou je was uitgehongerd, uitgedroogd, je hebt een paar gekneusde ribben en je zit onder de schaafwonden die ontstoken zijn. Ooh wist ik alleen uit tebrengen. Heb je enig idee hoe dit kan komen Emily vraagt Stan, ik kijk hem aan, ik euhh.. Shit wat moet ik zeggen? Moet ik vertellen dat mijn vader dat heeft gedaan? Of moet ik snel iets bedenken? Shit shit wat moet ik doen? Als ik vertel dat mijn vader dit mij aan heeft gedaan, en hij komt er achter dat ik het was die het vertelt heb, gaat hij mij vermoorden. Nee nee dat is geen oplossing.

Er was een man, hij heeft het gedaan. Hij had me meegenomen maar ik ben ontsnapt zeg ik snel. Stan knikt en loopt weg. Er ontstaan veel vragen in mijn hoofd. Had ik gewoon de waarheid moeten vertellen? Wat zal er nu gebeuren? Wat gaat mij vader doen als ik thuis kom? Zal ik weer weg moeten gaan? Kan iemand mij vertellen wat ik kan doen schreeuw ik had in mijn hoofd. Zelfmoord. Ja zelfmoord dat is het enigste wat ik kan doen, als ik het doe dan ben ik van alles af. En niemand kan meer iets tegen me doen, misschien zal mijn vader dan ook blij zijn, als ik eindelijk weg ben en nooit meer terug kom.