~013~

Mijn ouders bekeken me maar raar als ik zei dat ik een wandeling ging maken. “Gewoon frisse lucht nodig” voegde ik er nog aan toe in de hoop dat ze het niet verdacht zouden vinden.

“Ik hoop dat je vader geen geweer heeft” grapt Thomas als ik buiten kom.
“Waarom dat?”
“Zijn mooie dochter zo laat nog buiten lokken, je zou voor minder”
Ik lach verlegen naar hem en vraag wat we gaan doen.
“Google maps zei dat er een park niet zo ver hier vandaan was dus ik dacht dat we langs daar konden. Lang leve het internet!” lachte Thomas.

“Waarom kan jij eens niet stoppen met schattig te wezen?” vraag ik mezelf af in stilte. We waren al een tijdje aan het stappen wanneer er een tinteling door mijn lichaam ging. Thomas zijn hand was tegen het mijne gebotst. Normaal gezien liepen we hand in hand maar nu er niemand ons kon spotten ‘hoefde’ dat niet. Het parkje kwam in zicht en ik was,raar maar waar, zenuwachtig. Waarom nam Thomas me naar hier? Langs de ene kant wist ik dat hij me leuk vond maar de andere kant dacht dat hij het fakete zodat ik voort deed (en het goed deed) met het plan.

“Het is echt mooi hier” zei Thomas als we het parkje binnenliepen.
“Ja, zo is het altijd geweest”
“Ben je hier vaak geweest? Ik bedoel, als je klein was enzo”
“Ik kan me wel herinneren dat ik hier als peuter heb rondgelopen…”

We liepen verder het park in tot als we een bankje tegen kwamen. Dit deed me te veel denken aan die andere keer in een ander bos.
“Waarom zijn we hier, thomas?” vroeg ik. Ik wou het weten en hoopte dat hij eerlijk ging zijn.

“Heb ik je toch al gezegd? Ik was alleen thuis en…”
“Nee, ik bedoel specifiek hier”
“Hier, is er iets mis mee? We kunnen ook ergens anders gaan als je wilt.”
“Nee, het doet me gewoon denken aan die andere keer in het bos nadat je mijn ouders had ontmoet. Dus er zit hier geen betekenis achter?”
“Nee, ik wilde gewoon met jou zijn. Het maakte mij niet uit waar. Wat is er toch?”

Thomas draaide zich naar mij, pakte mijn handen vast en keek me bezorgd aan.

“Ik weet het niet, thomas. Ik ben in de war, ik twijfel of je dit echt meent. Is dit echt of is het zoals de afspraak dat we gemaakt hebben? Ik heb zoveel vragen. Thomas, ik vind je echt leuk, schattig, sexy , grappig… En ik wil het niet meer faken, echt niet…”

Thomas lachte naar mij en wreef met zijn duimen de rug van mijn hand.

“Hanne, ik ben niet in de war. Ik weet het wel en twijfel niet meer. Jij bent alle dingen die ik in een meisje zoek. Weet je dat ik die afspraak dat we een paar maanden geleden op dat kamp hebben gemaakt? Die bestaat voor mij niet meer. In het begin wel maar nadat ik je beter heb leren kennen, ben ik gestopt met te faken. Voor mij is dit echt, Hanne”