-011-

Uit Louis’ mond kwam een kleine ‘awww’ en hij leunde weer naar voren om Harry te knuffelen. Goh, die twee knuffelen wat af zeg! Ik kijk ze jaloers aan en kijk dan maar naar beneden. “Awww, is little Naomi jealous?” Zegt Harry met zijn hese stem. “Yes.” Zeg ik en trek een pruillipje. Voor ik het weet word ik in een groepsknuffel getrokken. Sammie komt binnen en als ze ons ziet knuffelen springt ze volop me om erbij te komen. “Ahhh!” Schreeuw ik van de ‘pijn’ en begin nep te huilen. Louis springt gelijk op en duwt iedereen aan de kant om te kijken of alles goed gaat. Als iedereen bezorgd is en vraagt of het allemaal wel gaat houd ik het niet meer. Ik barst in lachen uit. Sammie slaakt een kreetje en tackelt me op het bed. “Trut!” Zegt ze hard lachend. Ik kan niet stoppen met lachen en Louis lacht zo mee. Harry kijkt ons raar aan en besluit dan maar mee te lachen. Ik weet echt niet hoe dat brein van die jongen in elkaar zit, hij is veel te traag van begrip. Ik word uit mijn gedachten geslingerd als ik ineens een kietelaanval krijg. “AAAAAAAHHHH!!!” Schreeuw ik en kom niet meer bij van het lachen. “Sto-o-op!” Probeer ik door mijn lachen heen. Ik haat het zo erg als ik gekieteld word. Je moet ook maar mijn zwakke plek weten om me in controle te houden, anders is het niet mijn schuld als mijn voet zometeen in jouw gezicht ligt. Tja, moet je me maar niet kietelen hè. Sammie is eindelijk gestopt met kietelen en ik kan eindelijk weer normaal ademen. Nou ja, normaal… Ik heb al heel lang ademhalingsproblemen dus als mijn ademhalingsritme word verstoort, duurt het lang voordat ik weer normaal kan ademen. Ik snak naar adem en kijk Sammie bang aan. “Ow ja, kut!” Zegt ze en rent naar buiten.