-010-

De volgende ochtend word ik wakker en open mijn ogen. Ik doe ze gelijk weer dicht omdat er een fel licht op mijn ogen schijnt. Ugh, gisteren vergeten de lamp uit te doen. Ik ga overeind zitten en kijk vragend naar de deur. Ow ja, Sammie heeft de deur ingetrapt. Ik zucht en laat me met een plof weer achterover vallen. Louis komt de kamer binnengerent en springt op mijn bed met de grootste grijns van de wereld. “Hey Lou, how are you?” Vraag ik met een vermoeide glimlach. “Good!” Zegt Louis vrolijk. “Management took me back in One Direction!” Zegt Louis blij en maakt een huppeltje. Mijn mond valt open en ik geef hem een hele dikke knuffel. “That’s great!” Zeg ik ineens wakker. Harry komt slaperig de kamer binnen. Zijn haar zit door de war en hij heeft een heel chagrijnig en duf gezicht. Louis en ik schieten in de lach om ons uitzicht. “Can you be quiet?!” Schreeuwt Harry. Louis kruipt dicht tegen me aan, ineens gestopt met lachen. Ow ja, dat is waar ook. Hij en zijn rare fobie voor schreeuwende mensen. Harry’s ogen staan boos maar klaren gelijk weer op als hij realiseert dat hij heeft geschreeuwt tegen Louis. “Oh no… Boo, I’m so sorry.” Zegt Harry schuldig. Hij loopt naar Louis toe. Louis kijkt hem met grote ogen aan. Uiteindelijk geven ze elkaar toch een knuffel. “I wasn’t going to yell at you, I’m sorry.” Zegt Harry. Ze laten elkaar los. “Management took me back!” Zegt Louis vrolijk tegen Harry. Harry’s ogen stralen en hij vliegt Louis letterlijk in de armen. Als ze elkaar weer loslaten heeft Harry tranen in zijn ogen. Louis’ glimlach verdwijnt meteen en hij inspecteert zijn beste vriend van top tot teen. “What’s wrong?” Vraagt Louis bezorgd. “Nothing Boo, I’m just Happy.” Zegt Harry.