-009-

Ik draai me om en kijk naar een bezorgde Louis. “What is your door doing at the floor?” Vraagt Louis. Ik grinnik even door mijn tranen heen. Hij kijk me meelevend aan en trekt me in een stevige knuffel. “I’m so tired…” Zeg ik. Louis knikt begrijpend en stopt me in. Sammie loopt de kamer binnen. “Sorry dat ik tegen je schreeuwde…” Zegt ze schuldig. “Het maakt niet uit.” Begin ik. “Weet je toevallig waar Noodles is?” Vraag ik aan haar. Ze haalt Noodles achter haar rug vandaan. Oef, als ik haar niet had, wist ik het ook niet meer! Dat kind denkt echt aan alles. Louis barst in lachen uit. Ja, ik ben 16 en slaap nog met mijn knuffel, alsof dat zo erg is! “Not funny!” Bijt ik hem toe en draai me om, met Noodles knuffelend. “I’m sorry Naomi… Don’t be mad at me…” Zegt Louis smekend. Ik draai mijn hoofd en zie Louis naar me staren met puppyogen. “Stop that, I can’t stand puppy eyes!” Zeg ik met een pruillipje. “Can’t you guys get a room already?” Zegt Sammie klagend, rollend met haar ogen. “Sammie, you are in my room.” Zeg ik geïrriteerd. Sammie en haar kutopmerkingen vandaag. “Ow… I think I should… Leave...” Zegt Sammie blozend en loopt de kamer uit. “I have something to confess…” Begint Louis. “Well?” Vraag ik. “I… I’m in love with you.” Zegt hij verlegen. “Really?” Vraag ik blij. “Yes.” Zegt hij en kijkt naar beneden. Ik trek hem in en knuffel en hoor hem opgelucht zuchten. Hij draait zijn hoofd in mijn nek. “I want to sleep…” Zucht ik. “Oh, then I should go.” Zegt Louis en staat op. “Louis?” “Yes?” Hij draait zich om. “Stay with me?” Vraag ik smekend. Hij krijgt een brede glimlach op zijn gezicht en loopt dan naar mijn bed om er vervolgens bij in te kruipen. Het duurde niet lang toen ik in slaap viel.