-008-

“Is Louis here?” Vraagt Harry. “Yes, but he’s quite upset.” Zeg ik terug. Louis steekt zijn hoofd om de hoek. Als hij Harry ziet vliegt hij hem in de armen. “Woah!” Zeg ik omdat ik letterlijk opzij moest springen, maar als ik Louis openhartig zie huilen in Harry’s armen brak er iets in me. Er verschenen ook tranen in mijn ogen. Aangezien we nogsteeds in de gang staan ga ik maar op de trap zitten. Het enige geluid wat ik nog hoor is Harry die Louis gerust probeert te stellen. Ik begin te snikken en ren de trap op. Ik ren mijn kamer in en doe de deur op slot. Het begint eindelijk een beetje door te dringen. Louis Tomlinson uit One Direction… Dat kan echt niet! Ik hoor iemand op mijn deur kloppen. “Ik ben het.” Hoor ik iemand zeggen. En aangezien Sammie de enige overgebleven Nederlander in huis is… “Naomi, doe nou open.” Zegt Sammie. “Nee…” Zeg ik. “Naomi, ik trap de deur in hoor!” Ik blijf liggen, die deur kan me nu toch geen reet schelen. “Ik geef je drie seconden… 1… 2… 3…!” Ik hoor een luide kraak en een knal. Ik kijk langzaam op en zie dat mijn deur op de grond ligt. Ik rol mezelf op in een bolletje en verroer mezelf niet. “Ga weg Sammie.” Zeg ik kil en kortaf. “Wat heb ik nu weer gedaan dan?!” Zegt Sammie, ze verheft haar stem enorm. “Ik wil gewoon… wat tijd alleen…” Zeg ik snikkend. “Okay… Sorry van je deur.” Zegt ze begrijpend. Ik wuif dat het niet uitmaakt en dan loopt ze de trap af. Nog geen 5 minuten later lig ik nogsteeds hetzelfde als ik geklop op mijn muur hoor, aangezien ik geen deur meer heb. “Can I come in?” Vraagt Louis, aan zijn stem te herkennen. Ik knik. Geen idee of hij dat gezien heeft maarja. Waarschijnlijk wel als ik ineens warmte naast me voel.