-005-

Sammie valt op de grond van het lachen en ik zet de geshopte tassen naast de kapstok. Louis begrijpt het nog steeds niet maar lacht gewoon mee om onze acties. “We forgot to pay at Starbucks and that fat man who followed us was the one that served us.” Leg ik dan maar uiteindelijk uit. Louis kan er ook wel om lachen. Na nog een stuk of 10 minuten gelachen te hebben, gaan we rustig op de bank zitten. Mijn moeder komt eraan en wijst naar Louis met open mond. Louis heeft niks door. Mijn moeder trekt me mee naar de keuken. “Hoe heb je dat voor mekaar gekregen?” Vraagt ze, vol ongeloof. Ik heb het hele verhaal uitgelegd. “Gaat het nu wel goed met hem dan?” Vraagt mijn moeder. Ik knik. Louis komt de keuken in. “Hi!” Zegt hij en knipoogt naar me. “Hellooo!” Zeg ik vrolijk en bloos. Mijn moeder lacht en steekt haar hand uit. Louis neemt hem aan. “Gerdie.” Zegt mijn moeder. “L…” Probeert Louis maar word afgekapt door mijn moeder. “Louis Tomlinson. Yes, I know. My daughter talks about you all day long, she has…” “WOW, is it already that late?! I think you should go mom, to your… friend!” Zeg ik en duw haar blozend de keuken uit. Mijn vader komt binnen. “Welke vriend?” Zegt mijn vader als hij binnen komt. Ik werp hem een blik. Oef, als blikken konden doden. Louis en Sammie barsten in lachen uit om mijn acties. Als ik terug kom, zitten mijn vader en Louis op de bank. Mijn vader laat Louis iets zien, ik kan niet zien wat. Als ik dichterbij kom, zie ik wat mijn vader vast heeft… Babyfoto’s?! Het moet niet gekker worden!