-004-

“Yes.” Zeg ik. Hij snikt luidkeels, dat breekt echt mijn hart. “What’s wrong?” Vraagt Sammie voorzichtig. “M- management kicked me out of One Direction!” Zegt hij. Hij staat op. Sammie staart met open mond naar Louis. “What?! Why?” Vraag ik. “Because they think I’m not talented and they think I’m a failure…” Zegt hij, gebroken. Hoe kunnen ze dat doen? Hij is een van de meest getalenteerde jongens van de wereld! “And you believe that?” Vraag ik voorzichtig. Het bleef even stil. “I don’t know…” Zegt hij en begint alweer hard te huilen. Ik trek hem in een knuffel. Sammie staat achter Louis en legt een hand op zijn schouder. “You have an amazing voice, you have an amazing personality, you have an amazing look and you have an amazing style of dressing. You’re adorable, why would you doubt about yourself?” Zeg ik terwijl ik Louis loslaat. Louis heeft een twinkeling in zijn ogen en ik zie dat zijn mondhoeken heel eventjes omhoog krulden. “Why are you two so nice to me?” Vraagt hij. “Because we care about you.” Zeggen we. Hij is inmiddels gestopt met huilen. We hebben een klein beetje over onszelf vertelt en we hebben nummers uitgewisseld. Als we het steegje uitlopen zien we die man van de Starbucks wanhopig naar ons zoeken. Sammie en ik schieten in de lach. Louis kijkt ons niet begrijpend aan. Sammie wappert met haar hand alsof ze wil zeggen ‘we vertellen het zo wel’. Onze lachbui slaat over in een paniekaanval als we zien dat de man ons heeft opgemerkt. “EVERYBODY, RUN!!!” Schreeuw ik. We rennen met z’n drieën al lachend ons appartement in als de man struikelt en tegen een lantarenpaal knalt.