#proloog

*bij Starbucks*

We bestellen twee Cappuccino’s en gaan aan een tafeltje zitten. Ik denk dat nog binnen 3 minuten onze koffie op tafel gezet werd. We drinken gulzig van onze koffie en lopen dan de winkel uit. “Shit!” Zeg ik. “Wat?” Vraagt Sammie. “We zijn vergeten te betalen!” Zeg ik in paniek. “Rennen dan!” Zegt ze. “Dat kunnen we niet maken!” Zeg ik luidkeels. “Tuurlijk wel!” We rennen weg en zien dat de man van Starbucks ons volgt.
“Sammie, hij volgt ons!” Gil ik in paniek. We gaan zelfs nog harder rennen. We hebben inmiddels al 5 minuten lang gerent. Als we de man niet meer zien, rennen we een verlaten steegje in. De man rent erlangs. “Omg, ik was echt bang!” Zeg ik. “Me too.” Zegt Sammie. Als we weg willen lopen, hoor ik gesnik achter een container. “Sammie, stop.” Zeg ik dan. “Wat?” Vraagt ze. Ik leg een vinger op mijn lippen. “Hoor je dat?” Vraag ik. “Nee.” Zegt Sammie. Ugh, ze moet echt stoppen heavy metal muziek te luisteren, haar gehoor word er niet beter op. Ik loop naar de container, Sammie volgt me. Achter de container zit een jongen. Wacht eens even… Ik ken hem ergens van… Omg, dat is Louis Tomlinson van One Direction!