007 | Charlotte Emelie Jenner

007 | Charlotte Emelie Jenner
Ruw veegde ik mijn tranen weg voor ik het appartementsgebouw uit stapte. De paparazzi hoefde niets te weten. Niemand hoefde iets te weten hoe het nu werkelijk tussen mij en Harry liep. Ik begroef mezelf iets dieper in mijn Buberry Trench Coat om ook mijn gezicht daarna in mijn sjaal te vertoppen. Mijn hoofd liet ik hangen, naar beneden kijkend. De stoeptegels volgend. Een weg naar mijn appartement makend. Ik ontweek verschillende mensen die niet aan mijn tempo voldeden en haalde ze in waarna het proces zich weer van voor af aan herhaalde. Ik had het gevoel alsof iedereen me aanstaarde. Als of iedereen me bekeek en gelijk een mening over me klaar had, klaar om te uiten en mijn in nog meer stukjes te breken dan ik eigenlijk al was. Bang bekritiseerd te worden op alles wat ik deed. Nooit had ik goed tegen kritiek gekund. Kritiek op mij, mijn imperfecties, mijn gedrag, mijn uiterlijk en mijn doen en laten. Ik kon er gewoon simpel weg niet tegen. En als het nou gewoon een iemand was, dan was het nog tot daar aan toe. Maar nu? Zowat de hele wereld had wel iets op me aan te merken. Niks was goed genoeg. En daar werd ik gek van. Helemaal gek, gestoord. Klaar om van de grond op te rapen en naar een gekkenhuis te brengen. Want op dit moment, voelde het alsof ik daar thuis hoorde. Zo snel als ik kon liep ik door de drukke straten van Londen heen. Voor zover ik snel kon lopen op mijn hakken tenminste. Nog nooit was ik zo blij geweest dat mijn appartementsgebouw in zicht kwam. Nog een paar stappen en ik zou binnen staan. Nog maar een paar stappen. Ik stak de sleutel in het slot om de deur te openen en in de lift te stappen die me naar de goede verdieping bracht. Ongeduldig tikte ik mijn mijn hak op de vloer waarna ik snel uit de lift sprong toen die op de goede verdieping aangekomen was. Trillend stak ik de sleutel van mijn voordeur in het slot. Na een aantal secondes besloot mijn voordeur mee te werken waarna ik naar binnen liep en de deur met een klap achter me dicht smeet. Mijn appartement was op de 3e en tevens hoogste verdieping van het gebouw. Maar ik wist zeker dat mensen op de begane grond de klap nog hadden gehoord. Ik trok mijn jas met een ruk los en deed mijn sjaal af. Gelijk liep ik door naar mijn slaapkamer om daar mijn hakken uit te schoppen en mijn tas in de hoek van de slaapkamer te gooien. Even schoot er door me heen dat mijn iPhone er in zat. Maar gelijk was die gedachte ook weer weg. Ik was toch niet belangrijk genoeg. Niet om te bellen, niet om te smsen en al helemaal niet om te whatsappen. Ik was alleen goed genoeg om haat te ontvangen. Ik liet me op mijn buik op mijn grote bed vallen waarna ik mijn hoofd in mijn handen begroef en de tranen hun vrije loop liet gaan. Toen ik Harry pas leerde kennen snapte ik niet hoe Caroline het ooit met hem uit kon maken. Hij was geweldig. Maar nu kon ik haar eindelijk begrijpen. Zij kon ook niet dealen met de haat. Het was voor haar waarschijnlijk al erg genoeg geweest dat ze op een jongen van 15 jaar jonger viel, laat staan al het commentaar die ze kreeg op haar als persoon. Eigenlijk had ik niks te klagen aangezien Harry maar een paar maanden ouder was en ze me dus niet konden vertellen dat ik iemand van mijn eigen leeftijd moest delen. Maar in plaats daarvan verzonnen ze zoveel meer. Ik stond weer op van het bed, viste mijn iPhone uit mijn Celiné tas en liet mezelf weer op mijn buik op mijn bed zakken. Ik ontgrendelde hem en startte Twitter op. Ongeduldig wachtte ik tot Twitter was opgestart waarna ik naar mijn mentions ging. Ik wist dat ik ze niet moest lezen, zeker niet nu. Maar ik kon het niet helpen. Mijn ogen gleden over de verschrikkelijke regels, mezelf afvragend hoe ze bij dit soort taal kwamen. Mijn ogen werden waterig en mijn zicht werd wazig, maar het maakte me allemaal niks uit. Ik bleef door lezen. Tranen gleden over mijn wangen, zo hard dat wegvegen geen enkele nut meer had. De klok tikte verder. Secondes, minuten en uren streken voorbij. Buiten had de grauwe lucht plaatsgemaakt voor een pikzwarte maar nog steeds verroerde ik me niet en bleef ik maar doorlezen waarna de tranen nog steeds geruisloos over mijn wangen stroomden. Het werd later en later, de klok sloeg bijna middernacht aan en nog steeds las ik door. Niet eens de moeite nemend om mijn pyjama aan te trekken viel ik mijn de tranen nog over mijn wangen rollend en mijn iPhone in mijn hand in slaap.