Chapter 6 - Where's Sander?!

“Waar is hij?! Waar ligt Sander Vermeulen?” Gehaast was James naar de infobalie van het ziekenhuis gelopen. De vlucht naar Nederland was snel gegaan, maar het duurde James allemaal veel te lang, hij wilde Sander zien en er voor hem zijn!
“Pardon meneer, maar wie bent u?” vroeg de chagrijnige dame achter de balie.
“Ik ben James Vermeulen, Sanders broer..” James werd steeds drukker, want hij wilde naar zijn broertje toe. “Kunt u mij alstublieft vertellen waar ik hem kan vinden?”
“Ogenblikje!” Snauwde de dame hem toe en James keek haar boos aan. Wie dacht ze wel niet om zo te reageren op mensen die ze hoorde te helpen...

“Hij licht op kamer 104, op verdieping 4” De dame zei het en gelijk daarna draaide ze zich om en ging verder met waarmee ze bezig was voordat James kwam aangerend.
James keek haar niet een keer meer aan en liep in een snelle pas naar de lift toe. Daar drukte hij de goede verdieping aan en liep hij snel naar de goede kamer.

“Sander? Ben je hier?” James liep de kamer in die de balie dame had genoemd en keek naar alle bedden, maar zag geen Sander... In de kamer stonden 3 bedden, 2 links en 1 rechts. Naast het bed rechts hing een wit gordijn wat aangaf dat daar nog een bed kon staan. De bedden aan de linker kant waren onbeslapen, maar in het ene bed rechts keek een blond jochie James verbaasd aan.
“Zoekt u Sander? Die is een uur geleden opgehaald door iemand van het kindertehuis...” De blonde jongen keek James slim aan. James schudde verward en gestrest zijn hoofd.
“Hij hoort hier gewoon nog te liggen en niet in dat rot kindertehuis te zitten!” James verloor door alle commotie en stres in zijn hoofd zijn zelfbeheersing en begon te schreeuwen.
Opeens zag hij de blonde jongen weer liggen en zag hoe geschrokken hij naar hem keek.
“Sorry het is niet jou schuld... Ik heb gewoon veel dingen aan mijn hoofd.” James kreeg rode wangen van schaamte door zijn geschreeuw en glimlachte naar de jongen. Die lachte terug en James zei hem snel gedag en liep naar de gang. Daar zocht hij het nummer van het kindertehuis op en belde het. Even ging de telefoon over maar toen werd het opgenomen.

“Kindertehuis 'de reddende engel'. Wat kan ik voor u doen?” vroeg een vriendelijke vrouwenstem.
“Met James Vermeulen, ik wil graag weten hoe het met mijn broertje gaat... Ik had begrepen dat hij in het ziekenhuis lag, maar daar aangekomen bleek hij al opgehaald te zijn.”
“Vermeulen...” mompelde de stem zachtjes. “Ah, ik heb het gevonden. Sander Vermeulen gaat het om?” vroeg diezelfde stem.
“Ja, Sander Vermeulen ja.”
“Volgens ons systeem ligt hij nog in het ziekenhuis...” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn en tegelijkertijd draaide de hersenen van James overuren. Zijn moeder waarschuwde dat Sander hem nodig had in die droom, er zou toch niks gebeurd zijn? Toch
“Ik heb het even nagevraagd, maar Sander schijnt nog niet opgehaald te zijn... Hij mag officieel pas morgen weg uit het ziekenhuis, dus ik denk dat u zich vergist. Fijne dag verder.” en de telefoon werd opgehangen.

James had verbaasd naar de telefoon in zijn hand gekeken. Ze had hem gewoon opgehangen! Er was een kind vermist, maar die vrouw hing hem gewoon op! Kwaad liep James naar de balie van de verdieping waarop hij zich bevond.

“Kunt u mij misschien vertellen waar Sander Vermeulen is?” Geschrokken om de felheid van de vraag draaide de vrouw achter de balie zich om.
“Vermeulen zegt u?” terwijl ze het intikte op de computer. “Die ligt in kamer 104”
“Nee, daar kom ik net vandaan en de andere jongen op die kamer vertelde dat Sander ongeveer een uur geleden is opgehaald door iemand van het kindertehu-...”
“Opgehaald?” onderbrak de vrouw verbaasd James verhaal. “Dat kan helemaal niet, hij mag nog niet weg en er is niemand geweest om hem op te halen!” Ze stond op en liep om de balie heen richting de kamer waar Sander had gelegen. James volgde haar en zag hoe ze het witte gordijn opzij gooide en daar een leeg bed aantrof. Onmiddellijk riep ze de hoofdarts op via een pieper en liep ze naar de blonde jongen toe.

“Heb jij iemand Sander mee zien nemen?” vroeg ze dwingend.
“Ja mevrouw, er kwam een man die vertelde aan Sander dat hij hem kwam ophalen om hem mee te nemen naar het kindertehuis.” De jongen keek angstig naar James en de vrouw.
“Wat is hier aan de hand?!” Driftig kwam er een man de kamer ingestapt, die James inschatte dat het de hoofdarts was.
“Sander Vermeulen is opgehaald door iemand van het kindertehuis en-...”
“Nee mevrouw, er is niemand van het kindertehuis geweest, want die belde ik eerst om te vragen of Sander al terug was daar, maar daar werd me verteld dat Sander door hun pas morgen opgehaald zou worden...” James vertelde rustig wat hij net had willen zeggen toen hij werd onderbroken, maar zo rustig als dat hij van buiten was, zo angstig en boos was hij van binnen...

“Heel merkwaardig...” Mompelde de hoofdarts en hij pakte zijn telefoon, die aan zijn broek had gehangen en belde naar de beveiliging.
“Kunt u op de beelden de gang bij kamer 104 bekijken om te zien wie er iets meer dan een uur geleden de kamer in en uit is geweest? Dan komen wij nu naar jullie toe.” zei de hoofdarts en hij luisterde naar het antwoord, daarna mompelde hij bevestigend en hing hij op.

“We gaan naar de beveiliging toe om te kijken wie er hier in en uit is geweest.” zei hij en hij liep gelijk richting de deur. James keek hem verbaasd na en begreep dat de “we” die de arts had gezegd op zichzelf en James sloeg. Gelijk liep hij achter hem aan.

Waar is Sander? was het enige waaraan hij kon denken terwijl hij de hoofdarts naar de beveiliging volgde...

~

Dramaaa Tell me what ya'll think and give me some kudoo's
Thanks! See ya!