~012~

Nu was het mijn tijd om verrast te zijn. “Ik leg je het wel een andere keer uit” ,zegt thomas, “eerst moeten we deze boel nog opruimen.” Ik had er niet echt veel zin in. Blijkbaar stond dat op mijn gezicht te lezen want Thomas gaf me niet veel later een kus als motivatie en trok me uit de zetel. “Met teamwork is dat wel leuk en ook rap gedaan” knipoogde hij wanneer hij me een vuilzak toestopte. Een hele tijd achtervolgde ik hem zodat hij alles in de vuilzak kon doen. Daarna ging hij rond met de stofzuiger en ik moest alles verschuiven zodat hij eraan kon. Met het dweilen was het meer een achtervolging, Thomas die me achterna liep met een vuile dweil omdat ik hem per ongeluk had natgemaakt. Van zo’n dingen kreeg ik de slappe lach, ik kan daar niet aandoen. Het was dus maar een idioot zicht. Ik, met de slappe lach, dat achtervolgd werd door Thomas met zijn dweil. Uiteindelijk raakte het allemaal nog proper en opgeruimd. Ook buiten zag het er picobello uit.

“Ik denk dat ik is ga weggaan” zuchtte ik. Mijn ouders hadden gezegd dat ik naar huis moest komen zodra het allemaal opgeruimd was. “Echt? Ik had gehoopt dat je nog ging blijven” zei Thomas en pakte mijn handen vast als teken dat ik echt niet mocht weggaan. “Sorry, ik wil ook nog blijven maar mijn ouder’s wil is wet. Mijn pa komt mij halen.” Ik trek mijn handen weg en doe mijn jas aan. Sam kwam van mij afscheid nemen terwijl ik buiten stond te wachten op mijn vader. Thomas had een pull over zijn bloot lijf getrokken, schoenen aangedaan en kwam bij mij staan. Als mijn vader de oprit kwam opdraaien namen we afscheid.

Terug thuis moest ik aan de voorbije 24u denken. Het feestje, de nacht, het opruimen van vandaag… Stilletjes aan drong het bij mij door. Thomas moest me ook wel leuk vinden anders had hij zo’n dingen niet gezegd en gedaan. Juist dan riep mijn moeder dat het avondeten klaar was. Met een grote glimlach ging ik aan tafel zitten. Na het eten deed ik een wat huiswerk. Ik kon die glimlach maar niet van mijn gezicht wrijven en bleef er mee rondlopen. Ik was een boek aan het lezen voor een boekbespreking wanneer er iets tegen mijn ruit werd gegooid. Het kon ook iets zijn dat per ongeluk door de wind er tegen was gevlogen dus ik wachtte af om mijn raam open te doen. Er volgde een 2de tik en een 3de en een 4de… Ik moest denken aan de vele romantische films dat ik gezien had waar zoiets in voor kwam. Nieuwsgierig deed ik mijn raam open en keek naar beneden. Mijn hart maakte een sprongetje wanneer Thomas daar beneden stond te glimlachen met een paar steentjes in zijn hand. “Het was een beetje eenzaam zonder jou” zei hij en deed teken dat ik naar beneden moest komen.