De 100e Hongerspelen - 144

Maar we hebben Katniss nodig. En door die informatie is ze ingestort, zo hard als toen ze hoorde dat twaalf was weggespoeld, zo hard als toen Prim gestorven was.”

“Wat kan ik doen?”
“We hopen dat jij kan helpen haar recht te krijgen. Sowieso moeten jij en je familie hier weg, vannacht nog. Snow heeft opdracht gegeven alle familie van rebellen en tributen te laten arresteren. Je bent haar neef, weet je nog?”
“En Glafira dan?”
“Die is in veiligheid gebracht op het moment dat Ian de arena in ging. Nu zijn jij en je familie prioriteit, daarna brengen we anderen in veiligheid.”
“Waar gaan we heen dan?”
“Jij naar het Capitool om te helpen, je familie gaat met deze twee heren mee, naar de plaats waar Glafira ook zit, samen met de familie van Vania.”
“En waar is dat?”
“Dat weet zelfs Katniss niet, hoe minder het weten, hoe veiliger.”
“Ik stuur hen nergens heen als ik niet zeker ben dat ze veilig zijn”, zei Gale. “Niet naar een plaats waar ik niemand ken en vertrouw die weet waar het is.”
“Ik weet het, goed genoeg?”, vroeg Haymitch. “En nog een paar anderen, ze worden verwacht.” Gale aarzelde even.
“Goed dan, ik wek mijn vrouw en kinderen.”

“Vania, opstaan.” Vania kreunde, ze was nog moe. “Ian, jij ook.”
“Seija? Wat is er aan de hand?”, vroeg Ian.
“Vannacht is één van de beroeps gestorven, we kunnen er zeker van zijn dat ze dadelijk op oorlogspad gaan.” Ian was meteen klaarwakker.
“Vania, vooruit, sta op”, porde hij haar.
“Moet ik Rue ook wekken?”, vroeg Seija.
“Laat haar nog maar even liggen, eerst tactiekbespreking”, zei Ian. “Wek de anderen.” Seija knikte en haastte zich naar de andere grotten. Ian schudde Vania wakker. “Liefste, wordt wakker, we moeten vechten.”
“Verdomme, de beroeps”, besefte ook Vania plots. Meteen was ze wakker en haalde wat te eten, deze keer een ontbijt dat ze niet nog moest klaarmaken.

Het duurde niet lang voor iedereen om het kampvuur zat, op Rue na die ze nog even lieten slapen.
“Hoe pakken we het aan?” Het was Selm die de stilte doorbrak.