Part twenty-five: Butterflies

Jasper POV
_______________________ <3

Het was stil in huis, iets wat zich maar 1 keer in de maand voordeed. Esmé stond in de keuken, een kookseltje te brouwen voor Bella, Edward haald haar nu op. Alice stond in de hal te stuiteren van enthousiasme en Rosalie en Emmett waren boven. Emi was op haar kamer, nam ik aan, haar gevoelens waren nogal wazig. Carlisle was nog aan het werk, maar kon elk moment thuiskomen. Geïrriteerd tikte ik op het aanrecht van het kookeiland. Na een paar minuten wierp Esmé me een waarschuwende blik toe. "Jasper, als je je zo verveelt, doe me dan een plezier en ga met Emi praten. Ik maak me zorgen" Esmees stem klonk zoals altijd veel te bezorgd, maar om haar toch even gerust te stellen stond ik op en liep ik naar Emi's kamer.
"Emi?" vroeg ik terwijl ik op de deur klopte.
"Niet binnenkomen!" hoorde ik verstikt aan de andere kant van de deur. Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Emi? Gaat het wel?" vroeg ik voorzichtig.
"ROT OP!" snauwde ze. "Er is niks, ik wil gewoon even alleen zijn!" Ik schakelde mijn gave in, op de sterke modus, en tastte de kamer af. Tot mijn grote verbazing werd mijn gave teruggekaatst. Na een paar pogingen pikte ik iets op van Emi. Ik begaf me in een noodgang naar de keuken. Carlisle was thuis, hij stond in de keuken te praten met Esmé en Rosalie. 'Sinds wanneer is zij beneden?'
"Eeh, Carlisle, ik denk dat we een klein probleempje hebben" mompelde ik zacht. Emsé, Rosalie en Carlisle keken tegelijk op. "Emi, ze is nogal verward en ik denk dat ze bloedt, ik rook bloed in haar kamer en ze kaatste mijn gave terug, wat ze nog nooit eerder heeft gedaan" Carlisle trok zijn wenkbrauwen op, op het moment dat Alice binnenkwam. Haar gezichtsuitdrukking was te serieus en na een 'blik' op haar gevoelens merkte ik op dat ze meer wist over Emi.
"Kom" zei Carlisle kortaf en op een strenge toon. Braaf liepen Esmé, Rosalie, Alice en ik achter hem aan, op weg naar Emi. "Emi, doe de deur even op" zei Carlisle luid terwijl hij ongeduldig op de deur bonkte. Ik gebruikte mijn gave weer, dit keer werd hij niet teruggekaatst en waren Emi's gevoelens helderder dan ooit. Ze was bang, verdrietig, eenzaam en boos. Alice leek ook ineens veel meer te zien, haar blik stond op oneindig, zoals altijd als ze een visioen had.
"Carlisle, we moeten echt naar binnen" mompelde Esmé. Haar ogen waren zwart gekleurd en op het moment dat ik mijn blik naar Carlisle wierp, zag ik nog net hoe zijn ogen ook naar zwart schoten. Het hele huis was ineens doordrenkt met de geur van bloed.
Carlisle hield zich niet in en een goedgerichte schop ontdeed ons van de blokkade genaamd deur. Nog geen 2 seconden later vlogen honderden vlinders ons om de oren. "EMI?" riep Carlisle luid. Hij was boos en bezorgd. Hoh, wacht eens even. BEZORGD? Ik trok mijn linkerwenkbrauw op en wisselde blikken uit met Alice en Rosalie. Esmé was het eerste die zich in de kamer van Emi begaf. Ik volgde haar en na mij volgde de rest.