019

Hoofdstuk 19
Ik glimlach als Madison verdwijnt in de spiegel. Ze is eindelijk klaar om haar zelf te zijn. Oké, ze is er nog niet, maar dit is wel een begin. Een begin dat ik nog moet maken, mijn eerste opdracht is om iets spontaans te doen. Gelukkig heb ik voordat ik naar Madison ging al het een en ander geregeld. Spontaniteit is één van de vele goede eigenschappen die ik niet heb. Als ik een gesprek voer heb ik hem negen van de tien keer niet gestart. Bij wie anders kan ik beginnen dan bij Ryan?
Ik huiver als ik de schuur binnen stap. Gek, het is eigenlijk helemaal niet koud. ik merk dat mijn handen trillen, ben ik dan zo zenuwachtig? Ik wist niet dat mijn verlegenheid er zo diep in zat.
‘ Nee he!’ roep ik zodra ik merk dat mijn ketting er af ligt. Wat moet ik nu doen? Naar Ryan lopen is veel te ver. Niet dat ik dat niet voor hem over heb hoor, maar ik wil niet in de donker alleen buiten lopen.
‘ Lukt het?’ hoor ik een bekende stem.
Wauw, dit is toch geen toeval meer? Hij komt altijd op het juiste moment, net of ik hem geroepen heb. Maar nu komt het niet van mijn kant… Dan maar een andere keer als verassing naar Ryan. Ik kan nu iniedergeval zo sociaal mogelijk doen toch?
‘ Ketting ligt er af. Nu kan ik niet meer weg. Maar ik was toch van plan om naar jou te gaan dus dat maakt nu niet meer uit.’
Ik zie Ryan zijn gezicht van verbaasd naar blij gaan. Wat is hij toch schattig als hij lacht. Als hij lacht krijgt hij namelijk van die kuiltjes in zijn wangen.
‘Ik wou vragen of je mee ging naar een speciale plek voor mij,’ ga ik verder. Ik doe een schietgebedje. Laat hij alsjeblieft ja zeggen, alsjeblieft. Even ben ik bang voor een aanwijzing ik weet niet wat ik dan moet doen.
‘Let’s go!’
Ik weet dat het ver lopen is maar ik ben niet dat soort meisje dat over pijnlijke voeten klaagt. We zwijgen tijdens de hele wandeling maar de stilte is niet gênant. Plots als we bij het bos aankomen doorbreekt Ryan de stilte.
‘ Weetje, eigenlijk vind ik je vanaf dag één al heel erg leuk. Je bent niet zoals de meeste meisjes. Dat maakt jou bijzonder. Maar ik was bang om je af te schrikken met dit bericht.’
Mijn hart maakt een sprongetje en ik voel hoe er een glimlach op mijn gezicht verschijnt.
‘Dit is de reden dat we hier zijn.’ Ik ga door een paadje dat voor de meeste mensen verstopt zit en ik hoor dat Ryan achter me aangaat. ‘Kijk maar.’
Nu is het de beurt aan Ryan om met een mond vol tanden te staan. Hij heeft mij zo vaak in verlegenheid gebracht en nu is het eindelijk mijn beurt.
Vol trots kijk ik naar mijn werk, ook al is het cliché het is wel spontaan. Honderd kaarsjes, branden mooi in het schermlicht. Vanaf hier zie je bijna niet dat ze nep zijn.