Twelve

Toen we aan gekomen waren verbaasde ik me er toch wel over dat ik nog nooit eerder van deze band had gehoord, hun optreden was notabene in de Wembley Arena wat wel moest betekenen dat ze een vrij grote naam in de muziek wereld waren. "Lauren please tell me again why i don't know anything about this band?" Vroeg ik haar toen we onze pasjes aan de beveiliging lieten zien. "Well.. they became big about a half year after you left England, so i guess that's why." Vertelde ze me. Ik knikte als teken dat ik begreep wat ze bedoelde en niet verder op het onderwerp wou doorgaan.
      In stilte liepen we naast elkaar, de ruimte in ons opnemend we zouden namelijk de enige zijn die backstage mochten van alle mensen die er vandaag aanwezig zouden zijn. Wij, de band en hun crew natuurlijk. Plots pakte Lauren me bij mijn plos en bleef stil staan, ik draaide me naar haar toe en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "What is it boo?" Vroeg ik haar toen ze me alleen maar twijvelachtig aankeek. Het leek wel alsof ze probeerde in te schatten in wat voor stemming ik was, en ik moest zeggen dat ik daar zenuwachtig van werd. "Skye, you know you're my best friend right?" Ik knikte maar snapte niet waar ze heen wou met dat statement. "Well i haven't been completely honest with you, on how i got the tickets and backstage passes." Zei ze. Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar niet begrijpend aan, waarom zou ze hier over liegen? "Can you tell me the truth about it then?" Vroeg ik. Lauren keek me aan en zei "I got them trough a friend, someone we both know." Dat hielp me dus totaal niet en de uitdrukking op mijn gezicht straalde alleen maar meer verwarring uit. "How do you mean someone we both know?" Vroeg ik haar.
      Ze pakte mijn hand en trok me mee, richting de ruimte waar we de band zouden ontmoeten. Voor de deur bleef ze staan en keek me opnieuw aan. "You'll find out soon enough, but before we go can you promise me one thing? Don't leave and stay with me?" Ik keek haar even aan niet wetende wat ik moest doen,. Mijn verstand vertelde me dat ik nu om moest draaien en weglopen maar besefte me dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn gezonde verstand, dus uit endelijk knikte ik dan toch. Lauren zuchtte en glimlachte opgelucht naar me, waarna ze haar hand op de klink legde en deze naar beneden deed. Mijn hart dreunde in mijn borstkas, het zweet stond in mijn handen en mijn gedachtes maakten over uren.
      Samen liepen we arm in arm de ruimte binnen, het was druk in de ruimte, er waren een aantal mensen van de pers die foto's namen en er kwam meteen een man op ons af. "I'm guessing one of you is Lauren Purdy?" Vroeg hij met een zware stem. Lauren glimlachte en stak haar hand op. "That would be me and this is my friend Skye." Zei ze toen de man zijn ogen op mij richtte. "Right if you can go and sit over there and wait a sec, the lads will come join you." Zei de man weer terwijl hij naar een paar banken wees. We knikten allebei braaf en begaven ons naar de banken waar we plaats namen.
      Ik liet mijn ogen door de ruimte glijden en in mijn gedachtes probeerde ik te achterhalen wie nou de persoon was die we allebei kenden. Plots klonk er een stem door mijn gehoorgangen, de stem die ik het liefst nooit meer wou horen, de stem die me deed rillen. Ik keek naar Lauren die me aan keek en haar mond vormde het woord 'sorry'.

Tam tam taaaaam! You guys are the best!
Love and Rocketz,
Lot!