006 | Charlotte Emelie Jenner

oo6 | Charlotte Emelie Jenner
"Weetje Charlotte?" Begon Harry. "Ik vind dat je bij mij moet komen wonen, in mijn appartement." Besloot hij. Van schrik spuugde ik mijn net ingeschonken cola weet terug in mijn glas. "Pardon?" Wist ik hoesten uit te brengen. Harry keek me met grote ogen aan waarna hij even op mijn rug klopte. "Is het zo erg om bij mij in te trekken?" Grapte Harry. Verward schudde ik mijn hoofd. Samenwonen? Ik kon niet eens een normale fatsoenlijke avondmaaltijd klaar maken. Veel verder dan spaghetti en lasagne kwam het namelijk niet. Opruimen was ook al niet mijn sterkste kant, aangezien de rommel door mijn eigen appartement slingerde. En dan had ik het nog niet over de afschuwelijke hekel die ik had aan schoonmaken. Strijken was eigenlijk het enige huishoudelijke klusje waar ik geen hekel aan had. "Je wilt het echt niet hé?" Doordringend keek Harry me aan. Een trieste blik stond in zijn ogen en zijn glimlach was als sneeuw voor de zon verdwenen. "Waarom niet?" Wist hij moeilijk uit te brengen. Ik haalde mijn schouders op, als teken dat ik het niet wist. Maar stiekem, heel stiekem wist ik het heel goed. De huishoudelijke klusjes waren niet eens het probleem, ik zou me wel aanpassen. Waar maakte ik me eigenlijk druk om? De enigste overheersende reden was dat ik bang was. Ik was bang dat hij op me uitgekeken zou worden. Er achter zou komen dat ik helemaal niet zo perfect was in zijn ogen als ik eerst dacht. Dat hij achter al mijn imperfectie's zou komen. Nooit had ik me geschaamd voor de manier waarop ik me gedroeg. Maar sinds ik al die haat van One Direction's fans had ontvangen kreeg ik steeds meer de drang om perfect te zijn. Om me perfect voor te doen. Alsof ze me zouden afstraffen op elk klein foutje, elk klein detail. Maar het ergste van alles, was ik bang dat Harry het met ze eens zou zijn, Dat hij zou vinden dat ik niet goed genoeg voor hem was, dat hij beter kon krijgen. En dat kon hij ook, daar kon ik hem geen ongelijk in geven. Maar hij was van mij. Van mij en niemand anders. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Harry plots op stond. Hij liep van de ene kant van zijn woonkamer naar de andere. "Ik snap het niet." Mompelde hij verschillende keren. Verward stond ik op en legde mijn hand op zijn boven arm, die hij gelijk weer van zich afschudde. "Het spijt me." Fluisterde ik. "Het spijt je niet." Ging hij daar gelijk weer tegen in. "Als het je echt zou spijten zou je wel bij me komen wonen." Verduidelijkte hij zijn woorden. "Ik.." Stamelde ik. "Het spijt me oké. Ik kan het niet." Bracht ik fluisterend uit. "Het is niet alsof er zo veel veranderd, als jij niet in mijn appartement bent dan ben ik wel in die van jou. No big deal." Gefrustreerd gooide hij zijn handen in de lucht. "Wil je jou appartement niet verlaten?" Vragend keek hij me aan. Gelijk schudde ik mijn hoofd. "Nee, dat is het niet." "Is mijn appartement niet goed? Vind je het niet leuk hier?" Vroeg hij me toen weer. "Nee, dat is het ook niet." Ging ik tegen hem in. "Dan ben ik het dus. Je wilt niet samenwonen met mij, om mij." Besloot hij. Boos sloeg hij zijn armen over elkaar heen en ging toen zitten op de bank. Zachtjes liet ik me langs hem op de grote bank zakken. Met mijn been tegen die van hem aan scheurend. Harry verschoof meteen de andere kant op, nog steeds boos voor zich uitkijkend. "Nee Harry, dat is het absoluut niet!" Hopeloos keek ik hem aan. "Wat is het dan wel Charlotte?! Als het niet aan jou appartement ligt, en niet aan die van mij dan ligt het aan mij zelf. As simple as 1, 2, 3." Schreeuwde hij bijna. Ik legde mijn hand op zijn bovenbeen en wreef er even over waarna hij mijn hand weer van zich afschudde. "Het is beter als je gaat." Kil keek hij me aan. Zonder emotie. Zonder twinkeling in zijn ogen. Zijn blik was leeg, net zoals mijn hart op dat moment. Twijfelend stond ik op om naar de hal te lopen en trok ik mijn jas aan en deed mijn sjaal weer om. Harry leunde tegen de deurpost aan en bekeek me van top tot teen. Twijfelend zette ik een stap in zijn richting en opende mijn mond om mijn probleem er uit te gooien. Maar iets in me zei dat hij toch niet zou luisteren. En ik wilde hem geen pijn doen, ik wilde niet dat hij sommige fans verachtte. Dus ik sloeg mijn ogen neer, draaide me om en opende de voordeur van zijn appartement. Een plek waar ik waarschijnlijk niet vaak meer zou komen. Ruw veegde ik een traan weg waarna ik zijn voordeur achter me dicht trok en aan mijn weg naar mijn eigen appartement begon.