Hoofdstuk 2 - De dierentuin -

Gillend rende we de dierentuin binnen. 'Ik wil naar de aapjes.' En met een rondgang rende ik naar de aapjes. 'Mag ik ze ook voeren?'
'Nee, dat mag niet,' antwoorden een boze verzorger die net langs kwam lopen. 'Ik had het toevallig niet tegen jou. Maar toe?' ik zette mijn liefste blik op en hoopte dat het mocht. Ik was niet verbaasd toen de man zuchten en zei dat het mocht. 'dank u wel.' en voordat ik er door in had knuffelde ik hem. Waarom was ik zo'n grote knuffelbeer?
Toen ik eindelijk het aapje wou gaan voeren werd het beestje bang. 'niet bang zijn ik ben het maar,' en hoopte maar dat hij naar mij toe kwam. Stapje bij stapje kwam hij naar mij toe. 'zo ik zei toch dat je niet bang hoefde te zijn.' op dat moment werd ik door Anne geroepen. Toen ik me omdraaide keek ik recht in het gezicht van een zeventien jarig meisje met kort zwart piekerig haar. Ik dacht dat ik haar kende maar net toen ik naar haar toe wou lopen was ze weg.
'waar bleef je?' vroeg Anne verbaasd toen ik eindelijk aan kwam lopen. 'aapjes voeren,' ik was het helen incident met het meisje vergeten. 'gaaf mag ik dat ook doen?' tijdens haar zin was ze zich op Lieke gaan richten. Ze keek even bedenkelijk maar gaf toen een knikje met dat het mocht. ‘yes.’ We gaven elkaar een high five en rende naar de aapjes.

We hadden de aapjes gevoerd totdat er een nieuwe nu veel aardige verzorger ons kwam vertellen dat ze nu wel genoeg hadden gegeten. Maar dat als we wilden konden we de giraffen en de olifanten gaan voeren.
Dat lieten we ons geen twee keer zegen. Al tikkertje spelend renden we naar Lieke om te vertellen dat we de andere dieren ook mochten gaan voeren.
‘Lilla wat is er. Ik zie dat je ergens mee zit.’ Anne keek me bezorgt aan. ‘Mpff,' waarom is die meid altijd zo oplettend en heeft ze altijd alles door. Ik zuchtte eens diep en besloot toen maar gewoon de waarheid te vertellen. Voor haar kon je niks verborgen houden. 'Ik weer het niet. Toen ik van de aapjes voeren kwam zag ik dat een meisje naar me keek. Ze kwam me erg bekent voor. Maar zodra ik naar haar toe wou lopen was ze weg.'
Weer zuchtte ik eens diep. Anne trok een bedenkelijk gezicht. 'tja, er zit niets anders op. Lieke zou wel niet blij zijn maar er zit niets anders op. We moeten op onderzoek uitgaan en dit tot de bodem uitzoeken.' mijn gezicht begon te stralen. Ik hield heel erg van dit soort dingen.
Op slag waren we de dieren voeren en de aardige verzorgster vergeten. Die zouden het wel begrijpen.