Hit Her Down!

‘Kom op, doorgaan!’ roept Marco, onze coach, naar me. Hijgend blijf ik op mijn tegenspeler inslaan. Zweet druppelt van mijn voorhoofd naar beneden. Ik ben al doodop, maar dwing mezelf om door te gaan. Mijn beste vriendin Naminé moedigt me vanaf de kant aan.

‘Mep die trut in elkaar!’ gilt ze enthousiast. Ik moet grijnzen. Wat ben ik toch blij dat zij mijn vriendin was. Doordat ik even afgeleid ben, weet ik een vuistslag niet te ontwijken. Pijn schiet door mijn kaak. Ik vloek binnensmonds.

‘Kom op Nikita! Bij de les blijven!’ Af en toe zou ik Marco ook wel in elkaar willen slaan. Maar waarschijnlijk zou ik dan dood zijn, want hij is echt veel sterker dan mij. Mijn tegenstander slaat me in mijn maag. Even kokhals ik, maar dan trap ik haar in haar buik. Dat was misschien een beetje gemeen. Nu hopen dat de scheids het niet heeft gezien! Er wordt niets gezegd, dus ik blijf doorgaan. Ik blijf maar op haar gezicht inslaan. Eindelijk valt mijn tegenstander op de grond.

‘You go girl!’ roept Naminé vrolijk. Met een grijns loop ik terug naar mijn hoek. Ik krijg een schouderklopje van Marco en hij loopt weer weg. Ik krijg de neiging om hem te wurgen. Ik heb me helemaal uit de naad gewerkt en dan krijg ik een schouderklopje?! Klootzak!

‘Dank je,’ glimlach ik als Naminé me een handdoek aanreikt. Ik veeg het zweet uit mijn gezicht en hals en kijk achterom. Mijn tegenstander ligt nog steeds op de grond, wat betekent dat ik gewonnen heb. Triomfantelijk steek ik mijn armen in de lucht.

‘Ja, ja. Gefeliciteerd! Schiet nou maar op!’ zeurt Naminé. Ze heeft zodadelijk een volleybalwedstrijd waar ze dus echt niet te laat voor moet komen.

‘Rustig! Ik moet me ook nog douchen!’ zucht ik, maar ze sleept me al aan mijn arm mee naar de kleedkamer. Ik steek mijn tong naar haar uit en loop richting de douchecabine.



‘Sweet!’ roep ik als Naminé een geweldige smash maakt. Ze geeft een high five aan een teamgenoot van haar en kijkt me lachend aan. Haar lange blonde haren die ze in een staart heeft gebonden zwaait ze over haar schouder. Als de wedstrijd weer verder gaat, haal ik mijn mobiel weer achter mijn rug vandaan. Stiekem vind ik volleybal ontzettend saai, maar dat hoeft Naminé niet te weten!

‘Flauw hoor,’ klinkt een jongensstem langs me. Verschrikt kijk ik op en zie een jongen met bruine krullen en blauwe haren zitten.

‘Jezus, jongen! Laat me echt nooit meer zo schrikken!’ snauw ik. Ik haat het als mensen zich opeens met me gaan bemoeien. De jongen kijkt me beledigd aan en staat weer op. Zo, daar ben ik ook weer vanaf! Ik zie hoe Naminé me vanaf het veld vragend aankijk. Ik haal mijn schouders op en probeer geïnteresseerd naar de wedstrijd te kijken.