Het komt niet goed

Dromen bestaan, dromen worden vervult en dromen verdwijnen. Maar bij mijn droom zit het anders, mijn droom wordt niet vervult en mijn droom verdwijnt niet. Alles zal ik er voor willen geven om het te kunnen, om ooit weer een normaal leven te kunnen leiden. Om ooit mijn levenswens te kunnen vervullen. Jaren werkte ik aan die wens, maar ineens was alles weg. Mijn leven, mijn geluk en mijn stem. In één enkele klap was alles verdwenen.

Een traan glijdt uit mijn ooghoek richting mijn wang, snel wrijf ik het weg. De muziek galmt in mijn oren , waar het blijft herhalen als een echo. Steeds opnieuw hoor ik het, steeds opnieuw doet het mij pijn. Weggaan kan ik niet, dan breek ik het, de belofte die ik gedaan heb. De klanken van de stem doen mij pijn, laten mijn rillen. Ik sluit mijn ogen wanneer er meer waterdruppels uit mijn ooghoeken stromen, geluidloos laat ik ze komen. Ik had daar moeten staan, op de plek waar mijn vriendin nu staat, op het podium waar mijn vriendin nu staat. Meteen schuif ik die gedachte weg, zij verdient dit net zoals ik het verdien. Misschien verdient ze het wel meer, zij heeft tenslotte nog een stem. Ik niet, de mijne is verdwenen.

De herinnering aan die dag is nog zoet, als de dag van gister. Ze ontdekten dat ik ernstig ziek was, dat ik nooit meer helemaal de oude zou worden. Dat het een wonder was dat ik nog leefde, keer op keer zeiden ze het in mijn oren. Dat ik geluk heb gehad, het had allemaal veel erger kunnen zijn. Maar in mijn ogen is dit het ergste wat er kan gebeuren. Geen mens zou het nut van het leven nog zien als ze geen doel meer hadden, geen wens meer om het te vervullen. Geen mens zal gelukkig zijn als ze het gene moeten missen wat ze zo dierbaar is. Geen mens zal gelukkig zijn met het leed dat ik op mijn schouders draag. Maar ik moet gelukkig zijn, trots zijn op het feit dat ik nog leef. Een onmogelijke opgave.

De tranen stromen nu harder dan ooit over mijn gezicht heen, nu de piano meeklinkt met de zangeres op het podium. Het zicht wordt wazig voor mijn ogen, twee warme armen sluiten om mijn lichaam heen. Een stem probeert mij te gerust te stellen, een stem waarvan ik hou. De mooiste stem in de wereld, nog mooier dan mijn vriendin, de zangeres. Sinds ik mijn stem niet meer kan laten klinken, heb ik hem altijd over proberen te halen om te gaan zingen. Om mijn droom uit te laten komen, maar hij wilde het niet.

Een schor geluid komt uit mijn keel, iedereen kijkt verbaasd op. Bijna meteen zitten er verscheidene mensen om mijn heen, kijken mij met grote ogen aan. Mijn gezicht kleurt rood, maar ik blijf dapper terug staren. Weer probeer ik wat te zeggen, maar weer komt dat schorre geluid uit mijn keel. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, maar ik hou me groot. De tijd om sterk te zijn is te komen, de tijd om mijn zoektocht te vervolgen is voorbij. Maar hij, degene met de mooiste stem om aarde, hij moet zingen voor mij. Hij moet mijn droom nakomen. Als het moet, zal ik er voor op de knieën gaan, zal ik smeken. Maar hij wilt niet, keer op keer herhaalt hij het. Hij houdt meer van mij dan van zijn stem en hij weet, net zo goed als mij, dat ik breek als hij mijn droom waarmaakt.

Even kijk ik hem glimlachend aan terwijl hij in mijn oren fluistert dat alles goed komt, maar ik weet wel beter. Het komt niet goed en ik heb er vrede mee, ik kan het niet veranderen. Nooit zal ik een zangeres worden.