60.

Elena Johnson

De afgelopen dagen bestonden uit slapen, eten, naar het ziekenhuis en weer slapen, om de volgende dag hetzelfde ritueel te herhalen. Harry was weer compleet bij bewustzijn, gelukkig. Zijn moeder en zus waren overgevlogen en met tranen in mijn ogen had ik ze het hele verhaal verteld. Ze hadden me in hun armen getrokken en verteld dat het niet mijn schuld was. Harry kreeg steeds meer kleur in zijn gezicht en werd langzaam weer de oude. Toch zou hij nog enkele dagen in het ziekenhuis moeten blijven om te zorgen dat de wond netjes genas en er geen complicaties met de geraakte organen op zouden treden. De tour was gecanceled, en via een officieel persbericht was verteld wat er met Harry was gebeurd. Nog geen halfuur later was HeroHarry trending topic. Ook kregen we te horen dat er binnenkort een rechtszaak tegen Gaby zou komen. Hoewel ik er enorm tegenop zag, had ik ingestemd om te getuigen. Louis was ook stiller geworden, wat ik kon begrijpen. Er was een poging gedaan om zijn verloofde te vermoorden, en zijn beste vriend lag als gevolg daarvan in het ziekenhuis. Louis moest praten. Hij moest niet alles opkroppen, zoals ik bij Gaby had gedaan toen ze net was begonnen met de brieven.
'Lou, praat alsjeblieft tegen mij,' smeekte ik hem die avond in bed. Louis draaide zich om en keek me aan. 'Wat valt er te praten?' vroeg hij. 'Je beste vriend ligt in het ziekenhuis, iemand heeft geprobeerd mij te vermoorden. Dat kan je toch niet koud laten. Je moet toch iets voelen?' Mijn stem klok voorzichtig, zacht, bang om hem te kwetsen. Louis keek me aan en de twijfel schoot door zijn ogen. Hij slikte en wendde uiteindelijk zijn blik af. 'Ik ben bang,' bekende Louis uiteindelijk. 'Harry gaat het halen, hij mag over twee dagen het ziekenhuis uit.' 'Ik ben bang om je kwijt te raken,' zei Louis toen. 'Gaby zich in de gevangenis, en komt een rechtszaak tegen haar en hopelijk krijgt ze levenslang,' zei ik. Louis schudde zijn hoofd. 'Ik ben bang om je kwijt te raken aan Harry.' Zijn stem was zo zacht dat hij waarschijnlijk niet gedacht had dat ik hem had verstaan. Ik pakte zijn gezicht tussen twee handen en drukte zachtjes mijn lippen op die van hem. 'Je raakt me niet kwijt aan Harry. Ik wil met jou trouwen, en met niemand anders. Het is dan misschien niet vandaag gebeurd, maar het gaat wel gebeuren, wat trouwen is iets wat ik op dit moment zo graag wil doen,' zei ik. Louis keek me aan, niet helemaal overtuigd. 'Ja, ik hou van Harry, als een vriend. Hij heeft een kogel voor me opgevangen, wat onze band natuurlijk alleen maar hechter maakt. Maar ik blijf altijd het meest van jou houden, Lou.' Hij leek me nog steeds niet helemaal te geloven. 'Wat is er gebeurd met de zelfverzekerde Louis?' Louis haalde zijn schouders op. 'Hij is erachter komen hoe onzeker het leven wel niet is.' 'Dus moet je juist van ieder moment genieten, straks is het je laatste. Ik weet dat ik daar zelf ook niet het perfecte voorbeeld van ben geweest, maar ik weet wel dat ik vanaf nu wel zo ga leven,' zei ik. Louis keek me aan en drukte toen zijn lippen op die van mij. Ik legde mijn handen in zijn nek en trok zijn hoofd naar me toe. Hij duwde me zachtjes achterover op de zachte matras en ik wist dat ik hem had overtuigd.