#03

In Louis zijn armen was ik het veiligst, maar ook het kwetsbaarst.
Mijn ogen waren gesloten en mijn ademhaling gelijk. Net als die van Louis. Zijn adem blies tegen mijn schouder en af en toe mompelde hij iets dat onverstaanbaar voor me was. Het was dan ook eigenlijk niet voor mijn oren bedoelt. Voor niemand zijn oren.
Onze lichamen leken wel met elkaar verstrengeld te zijn en als ik me zou bewegen zouden we waarschijnlijk allebei uit het veelte kleine bedje vallen.
Iemand die vertederde geluidjes maken deed me opkijken en een glimlachende Zayn stond naast het bed mijn zijn telefoon. Of, liever gezegd, Louis zijn telefoon. Ik schudden zachtjes mijn hoofd, als teken dat Louis sliep en Zayn knikte kort. ''Sorry El. Hij ligt zo vertedert te slapen, dat ik hem niet voor je durf wakker te maken.'' Mijn kaken verstrakte zich bij het weten dat het Eleanor was die Louis probeerde te bereiken en snel verstopte ik mijn hoofd ik Louis zijn nek.
Het was alleen Liam die het echt kwam verpesten. ''We zijn bij het concertgebouw, opschieten jongens!'' Gilde hij en Louis zat meteen rechtop in bed. Het laatste wat ik hoorde wat Zayn die zei dat hij Eleanor aan de telefoon had, voordat ik op de grond werd geduwd door Louis, die veelte hebberig naar de telefoon greep. Heel mijn lichaam leek op deze actie te reageren en mijn huid werd bijna net zo strak als de vloer waar ik op beland was. ''Haz.'' Zayn zijn bezorgde stem die aan me vroeg of het ging. ''Het gaat prima.'' Snauwde ik kwaad en krabbelde overeind. Ik gunde Louis, die het veelte druk had met zijn telefoon dat hij niet eens naar me opkeek, geen blik en stormde door de bus heen. Dat Eleanor boven mij stond was tot daaraantoe. Maar daar hoefde hij me niet letterlijk voor te laten vallen. ''Haz.'' Zayn zijn stem was allang niet meer bezorgd, maar geïrriteerd.
Met mijn gedrag viel ik niet alleen mezelf lastig, maar ook de rest van de jongens.
Dit keer vond ik het oorverdovende gegil buiten hellemaal niet zo fijn, maar Zayn maakte het ernaar dat ik er nog langer dan nodig, naar moest blijven luisteren. Zijn hand rusten op mijn schouders en voor ik het wit stond hij hoofdschuddend voor me. ''Niet doen Haz.'' Zuchten hij zachtjes. Ik wist wat er nu kwam. Het gewoonlijke gesprek dat we hadden als Louis me weer eens aan de kant schoof voor zijn vriendin.
''Hij kan er niets aan doen.'' Wilt schudden ik mijn hoofd. ''Wel. Dat kan hij wel.'' Ging ik er meteen vel tegenin. Zayn sloot even zijn ogen en schudden nogmaals zijn hoofd. ''Laat hem dan stoppen.'' Net als Louis, wist Zayn hoe ik me voelde en wat ik dacht. Zayn wist alles. Dus ook dat ik Louis niet kon laten stoppen.
Schuldbewust schudden ik mijn hoofd. ''Ik kan het niet.'' Ik had liever dat ik voor altijd tweede keuze was en ik alle aandacht kreeg op het moment dat het kon. Wat betekende dat ik dus ook moest toezien hoe zijn echte leven veder ging met Eleanor. Dan dat ik Louis hellemaal los moest laten. Wat betekende dat ik dus mijn beste vriend en de liefde van mijn leven kwijtraakten.
En waarschijnlijk nog wel meer.
''Dan moet je ook niet gekwetst zijn.'' Zei Zayn afkeurend, waarna hij weg liep. ''Zayn.'' zeurde ik en snel liep ik achter de jongen aan. ''Wat.'' Hij was er duidelijk klaar mee en had er geen zin meer in om het voor me op te namen. ''je snapt het niet.'' ''Ik snap het wel Harry. En als ik in jou plaats had gestaan had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Maar ik ben nu degene met het verzonden, niet verliefde verstand en zeg je dat dit op moet houden.'' Zayn keek me doordringend aan en ik sloeg mijn ogen neer.
Zoals altijd had hij gelijk.