Hoofdstuk 2: WHAT THE HECK HAPPENED

Ik laat me die avond in mijn pyjama op mijn bed vallen en pak mijn boek. Het duurt even voor ik hem weg kan leggen en sta op. Ik loop naarde badkamer en doe de deur op slot. Ik krijg ineens een vlaag van duizeligheid over me heen en klamp me vast om niet op de grond te vallen. Het is een tevergeefse actie want ik val met een klap op de grond.
******
wanneer ik wakker word is het al ochtend en ik kom langzaam omhoog. Ik gooi een plas water in mijn gezicht, vast wat verkeerds gegeten gisteren. Wanneer ik mijn gezicht zie in de spiegel kijk ik verbaast, mijn bruine haar is opgestoken en ik heb een boel make-up op rond mijn bruine ogen. Ook mijn pyjama is veranderd in een luxe jurk en ik heb handschoenen aan. 'wat the fuck is hier gebeurd' zeg ik en loop mijn kamer in. Er ligt alleen maar dit soort jurken in de kast. Ik houd het bij de paarse die ik aan heb en loop naar buiten. Iedereen ziet er zo uit. Ik loop door alle apparatuur is vervangen door ouderwetse dingen. Ik ben zo in gedachten dat iemand me net kan weer houden van de grite trap af te flikkeren. 'dank je' zeg ik. 'het was niets juffrouw Lillith' Lillith? Zo hete mijn overgroot moeder, ze heeft de ramp met de titanic overleeft ze was toen net zo oud als ik nu. 'noem me maar Lilly' zeg ik. De persoon voor me kijkt me raar aan en loopt dan weg. Ik loop weer terug naar mijn hut en kijk eens rond. Op mijn tafel ligt een kaartje, ik kijk naar de datum. 11 april......... 1912!! Oke wat is hier gebeurd? Ik besluit om naar hints te zoeken, shit er zijn geen computers. Ik kijk op de kleine klok aan de muur. Het is twaalf uur en ik ga maar kijken of er een eetzaal open is want ik heb HONGER!  Ik loop door naar het Ala carte cafe. Wanneer ik binnen kom word ik direct bediend. Het enige waat ik uit kan kiezen is wijn, thee en koffie dus ik ga voor thee. Wanneer ik de blik opvang van een jongen van mijn leeftijd word ik licht rood. Hij heeft bruine haren en diepgroene ogen. Wanneer ik klaar ben besluit ik buiten een luchtje te scheppen. Ik moet hier weg zien te komen het liefste voor de botsing met de ijsberg. Wanneer ik een tik op mijn schouder voel kijk ik om recht in dezelfde grasgroene ogen.