Hoofdstuk 48

Aiden
‘Je moet echt wat drinken’ zegt ze dan.
‘Nee, dat word je dood. Alweer!’ grom ik en kijk haar kwaad aan.
‘Zo word je niet beter en kunnen we helemaal niet weg!’ zegt ze boos.
‘Maar ik wil je dit niet aan doen!’ en ik wil rechtop gaan zitten.
De pijn gaat weer door mijn lichaam en ik ben gewoon verplicht om te blijven liggen.
‘Ik word wel weer beter. Ik heb toch te eten! Jij niet. Het word je dood als je het niet doet!’
Ik kreun van de pijn want deze discussie is te zwaar voor me. Ik krimp ineen van de pijn en kan wel door de grond zakken op het moment.
‘Je kunt hier zo niet blijven liggen. Kijk nou naar jezelf! Je kunt niet eens rechtop gaan zitten!’ gilt ze en kijkt me bang aan.
Ik zucht een keer en kan me al bijna niet meer bewegen. Ik wil hier wel heel graag weg maar ik kan Yuna dit niet aan doen. Ik heb belooft om het niet te doen maar heb me daar nog geen één keer aan gehouden. Maar aan de andere kant… ze stelt het zelf wel weer voor en inderdaad, ze heeft nu wel te eten en komt er wel weer overheen. Ze is sterker dan ik had gedacht dus dat is wel goed.

‘Oké’ zeg ik schor.
‘Wat is oké?’ vraagt Yuna die me verbaast aankijkt.
‘Ik doe het’ en begin al te watertanden van de gedachten alleen al.
‘Ik wist het wel’ zegt ze lachend en komt weer naar me toe gelopen.
‘Niet lachen! Dit is verre van grappig!’ grom ik naar haar.
‘Sorry’ fluistert ze en helpt me rechtop te gaan zitten.
‘Even wachten’ zeg ik hijgend en laat me tegen de muur aan vallen.
Yuna gaat naast me zitten en leunt met haar hoofd tegen me aan. Haar heerlijke geur hangt om me heen en ik kan me bijna niet meer inhouden.
Na een paar minuten kan ik weer vrij normaal adem halen en zucht ik van opluchting. Ik voel dat Yuna haar hoofd van mijn schouder haalt. Ik kijk haar aan en zie dat haar gezicht langzaam naar de mijne komt. Haar lippen raken de mijne en ik kus haar terug. Ik voel mijn hoektanden al weer in mijn mond en ik ga langzaam naar haar nek toe. Ik voel Yuna onder mijn lippen huiveren maar ze laat het toch toe. Nog geen halve seconde later prikken mijn tanden door haar huid heen en proef ik haar bloed. Yuna verstijft even maar ontspant zich al weer heel snel. Haar adem hapert wat maar ik drink gulzig door. Ik kan het niet laten en drink zo veel ik kan. Ik voel hoe Yuna verslapt en haar hartslag word snel trager.
Ik voel bijna geen pols meer bij haar en ruk me van haar los. Voorzichtig leg ik haar op de grond neer en maak de gaatjes in haar nek weer dicht.

‘Hoe voel je je?’ vraag ik zachtjes na een paar uur als ik zie dat ze wakker word.
‘Niet zo goed’ en ze grijpt naar haar hoofd.
‘Hier eet dit maar op dan word je snel weer beter’ zeg ik en geef haar wat brood.
‘Hoe voel jij je?’ vraagt ze met volle mond.
‘Een stuk beter’ zeg ik wat beteuterd.
‘Je zit er echt mee of niet soms?’ en ze pakt de kan met water.
‘Ja natuurlijk!’ roep ik tegen haar. ‘Ik vind het vreselijk dat ik dit moet doen!’
‘Hé zo blijven we wel allebei leven!’ snauwt ze terug.
Ik zucht en sta op. Ik loop naar een van de stalraampjes en kijk naar buiten. Het begint al te schemeren en er zit bijna weer een dag op. Ik loop weer terug naar Yuna en ga naast haar op de grond zitten. Ik haal het stuk deken van mijn hand af en zie dat het al beter is. Yuna gaat op haar knieën zitten en haalt het verband van mijn bovenarm. Die wond is ook genezen. De wond op mijn been zal tegen morgenochtend ook wel genezen zijn.
‘Dit gaat de goede kant op’ zegt Yuna en kijkt me lachend aan.
‘Gelukkig wel’ zeg ik en trek dan mijn kleding van mijn bovenlichaam omhoog. Ook hier zit nog een stuk deken omheen. Voorzichtig haal ik het er af en de wond ziet er nu al wat beter uit dan een paar uur terug. Ik laat nog wat van mijn gif op de wond druppelen om het sneller te laten genezen. Weer laat het een brandend gevoel achter en ik bind alles er terug om.