Hoofdstuk 45

Yuna

Ik zak naast Aiden neer op mijn knieën en kijk hem met grote ogen aan. De tranen rollen over mijn gezicht en ik weet niet wat ik moet zeggen of doen. Aiden wil wat zeggen maar komt niet uit zijn woorden. Ik leg mijn hand op zijn gezicht terwijl hij snakt naar adem en langzaam verzwakt zijn grip om het zwaard.

Ik kijk zoekend om me heen naar iets dat het bloeden kan stoppen. Dan valt mijn oog op een oude deken wat in de hoek ligt. Ik ren er heen en snel scheur ik er een paar repen van af.
Dan kom ik terug op het feit dat het zwaard eerst verwijderd moet worden.
Aiden heeft het al door en probeert het zwaard eruit te treken met een pijnlijk gezicht. Langzaam komt er beweging in het zwaard en bij het laatste stuk help ik hem en laat het zwaard op de grond vallen.
Voorzichtig schuif ik zijn kleding omhoog en zie een gapend bloedrood gat tussen zijn ribben zitten.
Schoonmaken kan ik de wond niet dus moet ik zo snel mogelijk stukken stof rondom zijn middel vast maken. Na een lange tijd en veel stukken stof, komt het bloed eindelijk niet meer door de stof heen.

Aiden heeft zijn ogen gesloten en ademt onregelmatig. Ik zucht en help Aiden overeind zodat ik bij de wond op zijn schouder kan komen. Gelukkig is deze niet zo heel erg maar toch moet deze verbonden worden. Dan zie ik ook dat de wond op zijn been weer is gaan bloeden. Deze was zo te zien goed aan het helen en sneller dan een gewone wond dat zou doen.
Hoe zou zoiets kunnen?

Als ik klaar ben gaat Aiden liggen en gaan zijn ogen weer dicht.
Ik trek mijn benen op en ga er met mijn hoofd op liggen.
Opeens hoor ik dat Aiden omhoog schiet en met een kreun weer gaat liggen.
‘Het is allemaal mijn schuld’ zeg ik terwijl ik naar hem kijk.
‘Hoezo? Dat is niet waar’ zegt Aiden terwijl hij voorzichtig overeind komt.
‘Als ik niet bij jouw was geweest was dit nooit gebeurd. Door mij raak je alleen maar gewond’ fluister ik terwijl ik weg kijk.
‘Ik heb het er voor over’ zegt hij terwijl hij mijn kin omhoog duwt zodat ik hem aankijk.
Ik kijk in zijn rode ogen en langzaam voel ik zijn warme lippen op de mijne en sluit ik mijn ogen.
Na een tijdje laten onze lippen elkaar los en zie ik dat Aiden’s ogen bloedrood zijn.
Ik ga een stukje bij hem vandaan.
‘Sorry’ mompel ik. ‘Ik was het even vergeten.’
‘Geeft niet’ zegt hij zacht terwijl hij moeite doet om niet te bijten.
Maar hij heeft wel bloed nodig, hij heeft veel verloren.
‘Als je wil dan eh’ begin ik.
‘Hoeft niet’ zegt hij vastberaden.
‘Ik wil je liever niet net zo zien als de vorige keer’ mompel ik zachtjes. Ik zie Aiden een keer slikken en weet dat ik hem bijna zo ver heb. Het klinkt raar om te zeggen dat ik wil dat hij bijt maar om hem zo te zien. Hij leid eronder en na een tijdje doet het geen pijn meer. Als ik hem hiermee kan helpen doe ik dat.