Hoofdstuk 44

Aiden
De voetstappen komen dichterbij en we kijken geschrokken naar elkaar. Snel stoppen we het luik weer weg onder het stro. Yuna gaat weer in de hoek zitten en ik blijf beschermend voor haar staan. De deur gaat open en de man komt weer binnen. Gespannen kijk ik hem aan en er komt een lach op zijn gezicht.
‘Ah je hebt haar gevonden zo te zien’ lacht hij.
‘Wat moet je!’ grom ik naar hem.
‘Aiden, Aiden, Aiden niet zo heel slim dat je hem aanviel vind je wel?’ en hij zet een stap naar voren.
‘Het was zijn eigen schuld!’ schreeuw ik terug.
Ik bal mijn vuisten en merk dat Yuna achter mij verder ineen duikt. Ik zucht. Ik wil haar geen pijn doen.
‘Daar heb ik niets mee te maken. Je luistert niet en daar moet je voor boeten!’ en hij zet nog een stap naar voren. Ik ga in een verdedigende houding staan maar ik maak geen kans tegen hem. Hij heeft waarschijnlijk een zwaard en ik niet.
Snel kijk ik rond naar wat mijn opties zijn. De deur een meter achter hem staat een stukje open. Helaas heb ik daar niets aan want ik kan Yuna hier niet achter laten. In de stal zelf zijn ook geen bruikbare dingen en dus ben ik kansloos.
‘Gaat dit nog steeds om die jagers?’ vraag ik een beetje spottend.
‘O reken maar! Iedere vampier in de wijde omgeving weet wat je hebt gedaan en dat kan gewoon niet!’ gromt hij weer naar me.
‘Oké best! Maar waarom neem je haar gevangen?’ roep ik gefrustreerd.
‘Zij? O zij was gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Onze jagers vonden haar. En geef toe, ze ruikt heerlijk’ grijnst hij en begint te watertanden.

En nu gaat hij zeker te ver!
‘Je laat haar hier buiten!’ grom ik naar hem en vlieg zijn kant op.
Ineens haalt hij een zwaard tevoorschijn en haalt uit. Hij kent mijn zwakke plek en raakt me op mijn oude wond op mijn been. Ik zak door mijn been heen en grom naar hem. Yuna gilt van schrik en ik kan alleen maar hopen dat ze zich hier buiten laat.
Ik probeer weer te gaan staan en vlieg weer naar de man toe. Hij heeft het niet in de gaten en ik beuk hem achter hem tegen de deur aan. Hij snuift een keer kwaad en gooit me van zich af. Hij gaat weer recht staan en klopt het stof van zich af.
‘Dit had je niet moeten doen!’ gromt hij en haalt weer uit met zijn zwaard.
Hij raakt me op mijn linker schouder en een schreeuw ontsnapt uit mijn mond. Ik grijp naar mijn arm en kijk met grote ogen naar de wond die erg bloed. Ik hoor Yuna achter me geschrokken reageren maar ik geef het niet op.

Dan zie ik een losse pijp liggen en binnen een seconde sta ik met ‘mijn wapen’ weer voor zijn neus. Er komt een grijns op mijn gezicht en ik haal uit met de pijp. Ik raak hem op zijn knie en hij krimpt in elkaar.
‘Dit is voor wat je haar hebt aan gedaan!’ lach ik naar hem.
Zijn rode ogen schitteren in het donker en hij haalt weer uit met zijn zwaard. Ik weet het nog net te ontwijken en er valt alleen een lange pluk zwart haar van mij op de grond. Ik raak hem op zijn rug en hij krimpt weer ineen.
Nu is hij echt razend en zijn scherpe tanden zijn zichtbaar. Ik laat de mijne ook zien en dan rennen we op elkaar in. Ik raak hem tegen zijn arm waardoor hij uit balans raakt. Ik lach een keer maar voel dan een afgrijselijke pijn tussen mijn ribben. Ik gil het uit van de pijn en hoor Yuna ook gillen. Met grote ogen kijk ik de man aan en er komt een brede grijns op zijn gezicht. Hij laat zijn zwaard los en loopt dan weg. Ik zak naar de grond en val op mijn rug in het stro. Ik hap naar lucht en klem mijn handen om het zwaard heen dat nu tussen mijn ribben staat. De pijn in mijn been en arm ben ik bijna weer vergeten. Dan zie ik Yuna haar ijsblauwe ogen voor me. Ze kijkt me huilend aan en weet niet wat ze moet doen. Ik hap naar adem en weet ook niet wat ik moet doen. Ik wil wat tegen haar zeggen maar het lukt gewoon
niet. Ik voel haar hand op mijn gezicht en de tranen rollen naar beneden.