Proloog

“Acacia Victoria Moore?” werd er afgeroepen. Ik zuchtte. Ik zag er weer eens tegen op. Ik zag er eigenlijk altijd tegen op, maar ik wist dat ik deze keer weer geen goed nieuws kon verwachten. Ik bedoel maar, ik die geluk had? Nee dat was bijna onmogenlijk en ook nog bijna nooit gebeurd. Ik volgde de vrouw en ging daarna op een stoel zitten voor het bureau. “Ah Acacia! Fijn je weer eens te zien, je ziet er goed uit!.” zei May mijn begeleidster. Ik glimlachte zachtjes om niet gemeen over te komen, ik wist wel dat ze haar best deed om zo vrolijk mogenlijk te zijn. Ze had best wel een moeilijke job, heel de dag met die probleemgevallen omgaan. “Wel je weet wel waarvoor ik je heb laten komen... toch?” ging ze verder. Ik knikte vlug. Ik wist maar al te goed voorwat ik hier zat. “We hebben besloten dat we je toch niet laten gaan...” zei ze zachtjes. “Het spijt me...” Jaja dat zal wel, haar spijt haar juist niet. Ze willen me hier gewoon zo lang mogenlijk houden en mijn leven helemaal verpesten! Ik voelde de woede in me opkomen. Hoe kon het nou mogenlijk zijn dat ze me nu nog altijd niet laten gaan? Hoe kon het? Ik werd stilaan woedend en al de emotie werd me te veel. Er gleden een paar tranen over mijn wangen. “Je snapt toch wel dat we dit niet zomaar doen? Het is voor je eigen goed, Acacia. Het leek ons gewoon verstandiger om...” ik luisterde niet meer naar haar uitleg. Ik stond op en liep boos weg. Ze zou nu toch alleen nog maar proberen om me te troosten en daarna nog wat rond de pot draaien. Zo ging het elke keer...