59.

Elena Johnson

Na twee uur in Louis armen te hebben gehuild, waren de tranen op. Ik lag naar de witte muur te staren terwijl de gebeurtenis zich keer op keer opnieuw in mijn hoofd afspeelde. Harry had een schreeuw gegeven en was voor me komen staan. Nog geen seconde later zakte hij door zijn benen en viel op de grond. Het bloed dat zijn witte overhemd langzaam steeds roder maakte. 'Ik wil naar Harry,' zei ik toen en ik draaide me om om Louis aan te kijken. Hij pakte mijn hand vast en kneep er even in. 'Ik ga met je mee,' zei hij. Ik duwde de dekens van me af en liep naar de badkamer. Ik werkte snel de mascarastrepen weg en haalde het vlechtje uit mijn haren. Mijn haren gingen op een rommelige knot op mijn hoofd en zo liep ik de badkamer weer uit. Louis had inmiddels ook iets makkelijks aangetrokken en nadat ik mijn schoen aanhad verlieten we het hotel. Louis hield een taxi aan en vertelde dat we naar het ziekenhuis moesten. De taxichauffeur deed er naar mijn mening veel te lang over, maar uiteindelijk kwamen we bij het ziekenhuis aan. We gingen naar de afdeling spoedeisende hulp en Louis deed het woord voor mij. Harry was net terug van zijn operatie en lag in een uitslaapkamer. De narcose zou langzaam uitwerken en dan zou hij wakker worden,' werd ons verteld. 'Kunnen we naar hem toe?' vroeg Louis. De vrouw knikte en gaf ons een kamernummer. Louis pakte mijn hand weer vast en samen liepen we naar de juiste kamer. Voorzichtig duwde ik de witte deur open. Harry lag in een bed met een witte deken opgetrokken tot op zijn borst. Zijn armen lagen naast zijn lichaam en zijn ogen waren gesloten. Hij zag wit. Ik ging op een krukje naast het bed zitten en pakte mijn hand vast. 'Het spijt me zo, Harry,' fluisterde ik zachtjes. 'Je had nooit voor me hoeven te springen. Je had jezelf niet op hoeven te offeren. Jou dood zou zoveel erger zijn dan die van mij. Jij bent beroemd, alle fans zullen het me nooit vergeven. Het is mijn schuld dat je hier nu ligt. Ik-' 'Elena!' Ik keek op naar Louis, die aan de andere kant van het bed zat. 'Dit is niet jou schuld. Jij kan hier absoluut niks aan doen. Gaby is hier de enige schuldige.' 'Maar, als ik Gaby had gezien, dan had ik de kogel kunnen krijgen die ik verdien,' zei ik. Louis ogen werden groot. 'Elena, jij hebt die kogel niet verdient, niemand heeft die kogel verdient. Gaby is degene die een kogel door haar kop had moeten krijgen.' Ik slikte en richtte mijn blik naar beneden. Ik wist dat Louis gelijk had, maar toch kon ik het schuldgevoel niet van me afzetten. 'We zijn niet getrouwd, hè?' vroeg ik toen zachtjes. 'Jij hebt je ja-woord niet gegeven, jij hebt geen ring.' Louis keek naar mijn hand. 'Waar is jou ring?' vroeg hij me. 'Op de hotelkamer. Ik wil niet dat vandaag onze trouwdag is. Ik wil niet trouwen op de dag dat Harry neergeschoten is...' Louis pakte over het bed mijn hand vast. 'Ik snap het Elena, het geeft niet,' zei hij zachtjes. Ik beet op mijn lip en voelde de tranen weer opwellen. 'Waarom gaat alles altijd fout bij mij?' vroeg ik, niet aan Louis maar meer aan mezelf. Louis wilde net antwoord geven toen Harry zachtjes kreunde. Mijn hoofd schoot naar zijn gezicht. Ik zag hoe hij een paar keer met zijn ogen knipperde en ze toen opende. Hij keek me aan en kreeg een zwakke glimlach op zijn gezicht. 'Elena,' was het enige wat hij zei. 'Ik ben hier Harry. Ik blijf bij je,' zei ik en ik kneep zachtjes in zijn hand. 'Ga maar weer slapen,' zei ik Harry sloot zijn ogen weer en ik keek naar Louis. Hij had een blik in zijn ogen die ik niet kon thuisbrengen.