Last 17.

Mijn ogen gleden naar de kast die nu onschuldig en vredig er bij stond. Even dacht ik dat ik alles had gedroomd bij het zien van de kast die weer op zijn plaats stond en er niets vreemds mee gebeurd leek te zijn geweest, maar als dat zo geweest was dan stond ik nu niet hier maar lag ik in mijn bed en was iedereen weer bij elkaar, maar helaas. Ik schudde kort mijn hoofd waardoor er een paar krullen voor mijn ogen vielen die ik weer weg veegde. Ik zuchtte en Niall viel me weer in die mijn kamer in was gerend die schuin naast de kast stond en tegen over de badkamer. Ik liep op mijn hoede naar de deur en legde mijn hand op de deurklink en deed deze voorzichtig omlaag. Ik sloeg kwaad tegen de deur toen ik er achter kwam dat deze deur ook al op slot zat.
'Niall kun je me horen?!' Riep ik door de gang.
'Ja! Ik zit vast denk ik...' zei Niall met een trillende stem waarna ik de deurklink omlaag zag gaan, maar de deur dicht bleef.
'Ik zit vast' zei Niall bevestigend. Ik hoorde een zucht van achter de deur komen en een zucht verliet ook mijn mond.
'Blijf tegen me praten' beviel ik Niall. Dan wist ik tenminste zeker dat er niets met Niall aan de hand was. In tegenstelling tot Louis. Ik had geen idee hoe het met hem ging, of als hij nog wel in leven was...
'Wat moet ik dan zeggen?' Niall' stem haalde me gelukkig uit mijn gedachtes.
'Geen idee vertel maar iets wat in je op komt' zei ik een beetje afwezig. Ik keek naar de badkamerdeur waar Louis achter zat. Toen Niall een of ander verhaal begon te vertellen over eenhoorns in Nando's wat ik niet echt aan het volgen was liep ik naar de badkamerdeur. Zolang ik Niall' stem nog hoorde was het goed. Ik legde mijn oor tegen de badkamerdeur in de hoop dat ik een teken van leven kon ontdekken, maar het enige wat ik hoorde was water dat stroomde. Verdrietig liet ik me omlaag zaken zodat ik tegen de deur aan zat. Ik keek naar beneden en zag dat mijn broek een donkerdere kleur kreeg door het water waar ik in was gaan zitten. Ik spitste mijn oren toen ik Niall' stem niet meer kon horen, maar ontspande weer toen Niall verder ging. Blijkbaar was zijn inspiratie even op. Ik werd gek over het feit dat ik niet bij Louis kon komen. Dat er misschien iets ergs met hem gebeurd was. Dat ik hem niet kon helpen of troosten wat er ook nodig was. Ik bonsde op de badkamerdeur en schreeuwde Louis' naam een paar keer. Helaas zonder enig resultaat. Ik beet gespannen op mijn lip. Het geluid van het stromend water maakte alleen maar zenuwachtiger. Ik stond op en ging weer tegen de kast aan zitten die ervoor had gezorgd dat Niall nu ook vast zat. Het kon me niets meer schelen dat ik nu misschien tegen een behekste kast aan zat en ik weet niet wat met mij kon gebeuren. Ik wilde gewoon dat iedereen weer bij elkaar was. Dat iedereen gelukkig was. Dat ik Louis weer in mijn armen kon sluiten. Zijn stem kon horen, hem aanraken, lang in zijn prachtige blauwe ogen staren. zo lang dat ik bang was dat iedereen wel iets door zou moeten hebben. Opeens viel me te binnen dat als je de badkamerdeur op slot deed er een rood kleurtje kwam onder het slot. Mijn ogen gleden naar het slot en tot mijn verbazing was het groen. Snel sprong ik op en rammelde aan de deur, maar er was niets veranderd. Dat was vreemd, hoe kon je nou vast zitten als de deur gewoon van het slot af was? Dan moest iemand de deur tegen houden. Zou Louis de deur tegen houden om mij te ontlopen? Dat zou wel verklaren waarom Louis niet reageerde als ik zijn naam riep of iets anders. Ik had het gevoel dat ik nu al uren hier had gezeten om de deur open te krijgen. En het gevoel dat het helemaal voor niets was, dat Louis zich gewoon expres had opgesloten en de deur tegen hield, maakte me ziek. Ik had me misschien al die tijd voor niets druk zitten te maken. Misschien was Louis mij nu aan het uitlachen omdat ik zo hopeloos deed, omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik ging weer terug op mijn plaats zitten tegen de kast aan en probeerde ter afleiding naar Niall' verhaal te luisteren, maar het idee dat Louis zich misschien expres had afgezonderd leidde me steeds af. Ik schudde kort mijn hoofd waardoor mijn krullen voor mijn ogen kwamen. Nee zo was Louis niet, dan had hij het wel gewoon gezegd dat hij even alleen wou zijn. Misschien was er gewoon iets verkeerds gegaan met de kleuren van het slot. Ik legde mijn hoofd tegen de kast aan en voelde hoe het een beetje begon te tochten. Vreemd, terwijl hier nergens een raam was of een deur die open stond was.
'De liefde is gewoon over oké?!' Hoorde ik mijn eigen stem zeggen, terwijl ik mijn mond niet had open gedaan en dit dus niet kon hebben gezegd.