De 100e Hongerspelen - 142

“Dan hebben we nu het ideale dwangmiddel, je dochter”, zei Johanna.
“Ze kan wel bij ons, een verdiep hieronder”, bood Carsta aan. Ze keek naar Toista, die instemmend knikte.

“En dan zeg jij dat we haar al die tijd hadden, dat je geen keuze had omdat ze zo zwaar gehandicapt was. En dat je er van overtuigd bent dat hij het wel zal winnen”, grijnsde Haymitch. “Hij heeft trouwens nog steeds zijn hoofdspelmaker nodig.”
“Denk je dat dat werkt?”, vroeg Peli aarzelend.
“Je zegt waar iedereen bij is dat jij de enige bent die bij Adriënne wordt gelaten om haar te verzorgen, de rebellen doen ze zelf niet en verder staat er niemand genoeg onder druk om te vertrouwen”, zei Johanna simpel. “De avoxen hebben het even gedaan, maar ze zijn betrapt op dingen die ze niet mochten. En jou is niet verteld welke.”
“Goed, we proberen het”, ging Peli akkoord. Ze hield haar armen nog steeds om haar dochter geslagen. “Hebben jullie een kamer voor haar en Lisbet?”
“Kom maar mee”, zei Carsta meteen en ze stapte de lift in.

“Haymitch, wat doe jij hier?” Gale stond nog half slapend in de deuropening. “Het is middernacht! Hoor je niet in het Capitool te zitten?”
“Mogen we binnen? Niet heel het district moet dit horen”, bromde hij.
“Oh, euh, nou goed.” Haymitch en twee rebellen gingen het huis in. “Wat is er?”
“De Spotgaai heeft je nodig.” Gales gezicht betrok.
“Waarvoor? Ik heb haar zo vaak gezegd dat ze Ian niet de arena in mocht sturen, nu hoeft ze niet bij me aan te kloppen als het er moeilijk mee heeft. Ze trainde hem als een beroeps, hij moest en zou vrijwilliger zijn als hij achttien was.”
“Heeft ze nooit verteld waarom ze dat deed dan?”, merkte Haymitch op.
“Alleen dat de kans groot was dat Snow hem hoe dan ook zou laten meedoen. Ze was er vorig jaar verdomme kapot van dat hij er niet in zat. Haar bloedeigen zoon, Haymitch! En dat terwijl ze vroeger altijd zei dat ze geen kinderen wou, zodat die niet in de Spelen zouden moeten meedoen. Wie huichelt er nu?”
“Ze heeft het je dus echt niet verteld.” Haymitch schudde zijn hoofd. “En waarschijnlijk dan ook niet waarom ze geen opstand wou, waar jij altijd zo op aandrong?”
“Omdat we iedereen dan in gevaar brachten”, sneerde Gale. “Alsof het Capitool dat anders niet doet. Maar ga je nu nog zeggen waarom je hier bent?”