~011~

Een beetje verrast bekeek Thomas me daarna.
“Eigenlijk heb ik ook iets te bekennen…” zei ik. Het was nu of nooit… Er kwam een indringende geur mijn neusgaten binnen, iets dat verbrand rook. “Maar eerst moet je de eieren af het vuur halen” zei ik gauw en wees naar de pan. Thomas zette het vuur uit, haalde de eieren er af en vloekte.

“Ik vrees dat dit niet echt eetbaar is”
“Geeft niet, ik heb toch niet zoveel honger.” zei ik en begon terug op te ruimen.
“Hanne?”
“Mhmhmhmh”
“Had je niet iets te bekennen?”
“Uhm jah…” stotter ik. Shit, hoe ga ik hem dit nu zeggen? En hoe gaat hij wel niet reageren? Binnenin begin ik te panikeren maar geluk kan je daar niks aan de buitenkant van merken.
“Ik ben een en al oor” lacht Thomas terwijl hij dichterbij komt staan en een van zijn oren vooruit steekt.
Mijn mond gaat open maar er komt niets uit. Ik kan het gewoon niet over mijn lippen krijgen. “Hanne, zeg het gewoon… Komaan, wees geen bangerik…” zeg ik tegen mijzelf en haal diep adem. Maar het helpt niet…

“Zo zit dat, jij wilt mij dat niet zeggen. Wacht maar, is zien of je na dit het nog wilt verzwijgen” grijnst Thomas en begint mij in mijn zij te porren. Hij wist precies direct mijn zwakke plekken. “Ahh, nee stop!” proest ik maar hij zet zijn aanval voort. Er was maar een optie mogelijk: zodra ik van hem los was, moest ik gewoon wegrennen. Dat deed ik ook, alleen had ik moeten rekening houden dat Thomas een veel betere conditie had dan mij. Ik hield het dus niet lang vol. Thomas sprong als een ninja op mij en we vielen in de zetel. “Wil je het nog steeds niet zeggen?” “Euhm misschien…” “Dat had je beter niet gezegd” grijnst hij.

Thomas worstelt zich naar boven en een keer dat hij daar geraakt zit ik vast. Niet veel later begint hij terug aan zijn por/kietelaanval. Ik schater het uit en probeer alles om uit zijn greep te komen. “Stop! AUB, ik geef me over!” roep ik als dat niet lukt. Thomas stopt er mee maar houdt toch nog voor de zekerheid mijn handen tegen de sofa. Daardoor hing zijn hoofd juist boven het mijne, een paar centimeters van elkaar verwijderd. “Dus je wilt het mij vertellen?” grijnsde hij. “Ja, zoiets” zei ik en ging met mijn hoofd naar boven waardoor ik zijn lippen raakt. Direct liet hij mijn handen los en kuste hij terug. Wat hij niet doorhad was dat dit slechts een afleidingsmanoeuvre was. Ik greep achter mij met mijn beide handen de kussens vast, die door lagen, en geef hem de volle laag. “Got ya!” riep ik wanneer de rollen omgekeerd waren. Thomas lag opgekruld in de zetel met zijn handen als vuisten om zijn hoofd te beschermen. Hij kwam pas piepen als ik even ophield met slaan. In een flits pakt hij een van mijn kussens af en begint te slaan. Ik ren terug weg maar op de een of andere manier belanden we weer in de zetel, net zoals 10minuten geleden. Het was onbegonnen werk.”Oke, het is goed. Ik geef op” zeg ik en steek mijn handen omhoog. Thomas pakt het kussen van mij af, smijt het zijne samen met het mijne weg en lacht triomfantelijk met zijn vuisten in de lucht. “Aan opgeven hangt wel iets vast eh” zegt hij met een knipoog terwijl hij van mij af gaat zodanig dat ik me kan recht zetten. We gaan beiden, recht tegen over elkaar, zitten in kleermakers zit. Met de gedachte dat hij het toch ooit zal weten, neem ik diep adem. “Wel, het zit zo… Ik vind je leuk… “ zeg ik dan uiteindelijk wanneer ik hem niet durf aan te kijken. Thomas pakt mijn gezicht vast en houdt het omhoog. “Je moest is weten hoelang ik naar die woorden heb verlangt.”