POV Iris Irene Messi. 02

Intussen duurde dat "even" nou al twee jaar. Hij heeft me nog heel vaak brieven gestuurd, want ik ben verhuisd, maar ik schreef niks terug. Ik gaf niet meer om hem. Naja, eigenlijk wel, maar ik liet het niet merken. Twee jaar geleden was de "dronken actie." Maar daarna had hij gezegt dat het geen grapje was. Ik krijg weer tranen in mijn ogen bij de rede waarom wij verhuisd waren. Omdat mijn moeder een auto ongeluk heeft gehad. Ze kwam in het zieken huis van Limburg. Terwijl we eerst in Groningen woonden. Dus toen moesten we verhuizen. Mijn moeder heeft het nog twee dagen vol gehouden, terwijl ik bij het ziekenhuisbed stond, haar moed in spreken. Maar tegelijkertijd biggelden de tranen over mijn wangen. Haar laatste woorden waren; "Meid, geef nooit iets zomaar op. Ik hou van je. Maak je geen zorgen om mij." Toen ademde ze voor de laatste keer uit, en hoorden we in het hartstand apparaatje dat haar hart niet meer klopte. De dokters probeerde haar nog te reanimeren, maar dit was haar tijd. Dit wou het lot.
Maar nu weer terug naar John. We waren dus verhuisd en we hebben nu een soort van ruzie. Nu zie je, hoe je leven in een maand kan veranderen in een hel.