Hoofdstuk 22

Zayn pov.

Amy ligt al een tijdje te huilen in mijn armen, en eindelijk lijkt ze wat te kalmeren.
de pijn en het verdriet dat ik in haar ogen zag, het brak mijn hart.
al wat ik toen wou doen, en nog steeds wil doen, is haar pijn wegnemen.
ik wil niet dat Amy ongelukkig is, ze verdient vele beter.
ze verdient puur geluk, en het lieft zou ik het haar willen geven. als ze me dat toe laat tenminste.
ik krijg een brok in mijn keel, een leven zonder Amy wil ik niet meer! het lijkt haast onmogelijk!
de liefde die ik nu voel, ik kan niet zonder. snel duw ik de gedachten weg, ik wil er niet aan denken.
'wil je er over praten?' vraag ik schor aan Amy. ik voel hoe ze zich rechtzet.
Amy schraapt haar keel, even lijkt ze te aarzelen maar dan begint ze te vertellen.
een heel verhaal krijg ik te horen. haar moeder was op jonge leeftijd gestorven,
daarna begon haar vader te drinken en te gokken. Amy is nooit echt kind kunnen zijn,
ze heeft altijd voor zichzelf moeten zorgen.
de gedachten alleen al zorgen ervoor dat ik tranen in mijn ogen krijg.
een eenzame traan rolt over mijn wangen, en Amy veegt hem weg.
'heey, het is niets. ik ben het gewend. alleen op sommige momenten is het wat hard.' fluistert Amy.
ze duwt zich tegen mijn borstkast aan, en ik neem haar in mijn armen.
het lijkt alsof Amy mij nu zit te troosten, terwijl dat juist andersom moet zijn.
een paar minuten lang blijven we zo zitten, totdat Amy de stilte verbreekt.
'ik heb nog wel een paar herinneringen aan mijn moeder, maar veel zijn het er niet.'
vragend kijk ik haar aan, en ze vertelt verder. 'wel, vroeger leefden we in een klein huisje.
groot wat het misschien niet, maar het was ongelooflijk gezellig.
we waren een echt gezinnetje, mijn moeder, vader en ik.
we hadden thuis een oude piano staan, die mijn moeder altijd bespeelde.
ze speelde vrolijke liedjes en zong mee, ze had een prachtige stem. ook ik zong wel eens mee.
dan zei ze altijd 'zing eens mee, nachtegaaltje van me.' ze vond dat ik goed zong. en ik deed het ook graag.
maar na de dood van mijn moeder ging de piano weg, en mijn plezier in zingen ook.
vrolijke popliedjes kon ik niet meer beluisteren, het doet me te veel aan mijn moeder denken. en haar vrolijke gedrag.'
eindigt Amy. weer krijg ik tranen in mijn ogen. als ik niet zou kunnen zingen zou ik gek worden.
'mis je het zingen soms niet?' vraag ik.
'jawel, maar als ik dan denk aan mijn moeder heb ik meestal geen zin meer om te zingen.'
'wil je nu zingen?' vraag ik. ze kijkt me met grote ogen aan, maar knikt dan toch.
i hope you know, i hope you know. that this has nothing to do with you.
it's personal, myself and i. we got some straightening out to do.
and i'm gonna miss you like a child misses their blanket,
but i've gotta get move on with my life.
it's time to be a big girl now, and big girls don't cry.
het zuivere geluid van Amy vult de kamer, en ik kijk haar verbaasd aan.
zoiets mooi, zuiver en emotievol heb ik nog nooit gehoord.
'dat was het mooiste dat ik ooit gehoord heb.' zeg ik, en ik meen het ook.