Try To Catch My Lovebug. 64

De jongens hebben pauze. Op de grote salontafel, in de kantine liggen, overal pizza’s verspreid. Tussen de dozen, servetten en pizza’s in staan grote glazen gevuld met cola, thee of koffie. Als een grote familie zitten jullie op de banken en stoelen rondom de tafel.
Kevin, Joe en Paul lopen weer met Greg mee om te kijken naar wat nieuwe mogelijkheden. Nick verontschuldigt zich en Mira loopt ook richting de anderen. Snel glip jij de zaal in, terug naar de piano.
Je kijkt schuw om je heen of niemand je ziet en gaat zitten. Je speelt de melodie stukje voor stukje weer. Je bent blij dat je hem nog weet.
De muziek betovert je. Je vloeit samen met de tonen. Het zuigt je op en laat je zweven.
Op de piano heeft het nog een andere beleving dan op de gitaar. De laatste toon laat je overweldigend uit de piano klinken.
Je pak de papieren die op de piano liggen. De bovenste is een liedje. Handgeschreven zinnen. ‘Black Keys’ staat er sierlijk boven. Je legt hem terug en bekijkt de volgende. Het is een mooie tekst..
Je zet het papier op het plankje van de piano. Als je het juiste tempo hebt gevonden begin je voorzichtig de woorden te zingen.
‘The things I do
It feels like you’re on the other side of the wall
Listening, and hearing my breath
And you’re still saying that everything’s ok.

If you’ll be missing
I would find you
If you’ll be broken
I would fix you
But breaking hearts wouldn’t bring me any closer to you
And now I realize
That breaking hearts wouldn’t make me any better for you

And the things I do
It feels like you’re looking at me
It feels like you’re searching faults I make
Don’t say that everything’s ok.’
Als je je ogen weer opent zie je dat iedereen een paar meter bij je vandaan staat. Verbaasd, maar enthousiast. ze applaudisseren hard en lang.
Je glimlacht wat verlegen en bloost licht. ‘Sorry, ik wilde niet..’
‘Het was ontroerend,’onderbreekt Kevin jou.
‘Ja, ongelofelijk. Je hebt talent!’zegt Bruce.
Je bent helemaal overrompelt door hun lovende woorden. ‘Ik..’
‘Prachtig. Echt waar, prachtig,’zegt Paul en draait zich dan weer om. Je glimlacht. Langzaam druppelen ze weer weg.
‘Wat een stem,’hoor je Joe nog tegen Mira zeggen. Die ook verbaasd lijkt.
Nick stapt op je af. ‘Dat was mijn tekst.’
Je fronst en kijkt hem aan. ‘Sorry, ik zag die papieren liggen en.. Het paste perfect op de melodie.’ Nick knikt onzichtbaar kort.
Je zwijgt even. ‘Je zou hem moeten gebruiken.’
‘Het is niet zo dat ik nooit liedjes voor de band schrijf. Dat ik ze niet durf te gebruiken.. Het is gewoon dat ik mijn gevoelens niet durf te bezingen,’zegt Nick.
‘Maar dat geeft niks. Dat snap ik.’
Nick blijft stil en staart naar de piano. ‘Het was mooi,’zegt hij kort. Hij draait zich om en loopt weg.
Je blijft verward zitten op het bankje.