Try To Catch My Lovebug. 63

Je knikt. ‘Natuurlijk. Geen enkel probleem.’
‘Ik heb namelijk een mooie melodie gemaakt op mijn gitaar, maar nu wilde ik vragen of jij mij die kon leren op piano,’zegt ze met een fluweelzachte stem.
Je glimlacht. ‘Ja, prima. Volg mij.’ Onderweg pak je een akoestische gitaar mee en loopt op de zwarte vleugel, die tegen de muur staat, af.
June zucht gelukkig. ‘Wat een prachtige piano,’zegt ze half verliefd.
Je grinnikt. ‘Neem plaats en laat maar eens horen.’

*JunePov
Je pakt de gitaar van Nick aan en checkt eerst of hij goed klinkt. Je zoekt de goede greep en begint met je melodie. Nick kijkt een klein beetje verbaasd. ‘Dat is echt een prachtige melodie. Mijn complimenten! Wil je het begin nog eens spelen.’
Nick luistert en probeert daarna de juiste tonen op de piano te vinden. Hij speelt een paar met je mee en vertelt je dan precies welke toetsen je moet hebben. Jullie zitten naast elkaar op het kleine bankje.
Eerst speelt Nick een stukje en laat het jou dan langzaam herhalen. Na een paar keer kun je al drie stukjes. ‘Goed zo. Het gaat heel goed. Nu dat snelle stukje. Volg mijn handen goed.’ Nick gaat zo langzaam mogelijk, maar nog steeds te snel heen en weer.
‘Wow, nog eens.’
‘Wacht. Leg je handen eens op die van mij. Dan kun je met mij mee spelen,’zegt Nick.
Voorzichtig leg je je handen op de zijne.

*NickPov
Je bloost licht als je June’s zachte handen over de jouwe voelt strijken. Je speelt het stukje nog eens. Langzaam. June volgt elke beweging van je vingers. Ze grinnikt en vraagt je om het nog eens te proberen. Daarna probeert ze het zelf. Na een paar keer proberen heeft ze het onder de knie.
Ze speelt nu het hele begin. ‘Ja! Dat was hem, hé?!’vraagt ze stralend en trots.
Je lacht. ‘Ja, goed zo. Je hebt talent.’
‘Wist ik wel,’grapt ze. Snel speelt ze het nog eens.
Na een half uur heeft ze de hele melodie onder de knie. Trots speelt ze het steeds weer.
Jij probeert mee te spelen op de gitaar.
Zachtjes begint ze te neuriën. Wat uitdraait op een sound van lala’s.
Stilletjes luister je naar haar prachtige stem. Je volgt haar bewegingen nauwlettend. Jezelf erop betrappend dat je alles wat ze doet perfect vindt.

*JunePov
‘This beautiful World. This beautiful live. Couldn’t give it more than everything in return,’zing je heel zachtjes op je eigen melodie, gespeeld op de piano. Het klinkt prachtig. Je ziet dat Nick trots naar je kijkt. Op het eind stop je met een trotse toon.
‘Verpletterend,’zegt Nick alleen maar. Je glimlacht breed.
‘Maar, probeer niet op de toetsen te slaan. Maar ze te aaien.’ Nick doet het voor hoe jij het doet en dan hoe het eigenlijk moet.
Je grinnikt. ‘Goed, ik zal ze aaien.’ Je probeert het nog eens.
‘Ja, precies. Zo.’
‘Nick. Kom je? Jij bent aan de beurt voor de vocals,’meldt Big Rob.
Nick kijkt jou even aan. ‘Ja, ik kom.’ Hij draait zich terug naar jou. ‘Speel nog maar verder.’
‘Succes.’

Mira en jij zitten op de relaxte lounge bank in de soort van kantine met Joe en Kevin. Joe vertelt over een grap die ze eens met Frankie hebben uitgehaald.
Frankie, de jongste broer van Nick. De kleine dondersteen is een schat. Hij is super lief. Hij vraagt je van alles en probeert elke keer met je te stoeien. Je vind het heerlijk. Een klein broertje ben je totaal niet gewend en zou je je graag wensen. Misschien..
Nick heeft je verklapt dat Frankie helemaal gek op je is. Dat hij je grootste fan is.
Je vindt het best sneu voor hem dat hij niet met zijn grote broers mee mag. Niet op het podium. Maar daar is hij eenvoudig genoeg te jong voor.