You have to be kidding me..

In de auto ga ik me naast mijn moeder zitten, met mijn hoofd op haar schouder.
Ik had me er op verheugd om terug te keren naar Forks. Iedereen weer te zien,. Mijn familie, Jacob en de roedel. Al mijn vrienden. Maar nu we hier ook daadwerkelijk zijn, zie ik wat voor problemen we mee hebben gebracht. De vampier die mij achterna zit had Jasy nooit vermoord als ik niet zo egoïstisch was om terug te willen komen.
Ik knipper snel een paar keer, om mijn tranen weg te dringen.
Jasper draait zich ongerust om en ik voel een kalmte over me heen komen. Ik probeer het weg te duwen, maar het is zinloos. Edward leunt langs Bella heen en legt zijn hand op mijn arm.
Het is mijn schuld, pa. We hadden hier nooit terug moeten komen, vertel ik hem geluidloos.
Edward schudt zijn hoofd.
‘Dat is niet waar, Renesmee,’ antwoord hij hardop.
Bella’s ogen schieten naar mijn gezicht, en natuurlijk weet ze dat ik verdriet heb.
Ik schud papa’s arm van me af en doe nog steeds pogingen om Jasper buiten te sluiten.
Ik ben uitgeput als de school eindelijk in zicht komt, en ik zucht bij de gedachte dat ik deze dag moet gaan overleven.
Ik stap uit de auto, en met een snelle pas en de schooltas over mijn schouder loop ik snel het gebouw in waar ik mijn allereerste les heb.
Ik kijk niet achterom, en zwaai ook niet naar mijn familie. Ik haast me het gebouw in, naar mijn klas lokaal.
Ik ga helemaal achterin zitten, en probeer niet naar de plaats naast me te kijken. Ik haal mijn boeken uit mijn tas, en staar ernaar terwijl ik ze op tafel leg.
‘Hoi Renesmee. Mag ik naast je komen zitten?’ vraagt een stem, met een zilveren randje.
Bekend, maar ik durf niet op te kijken.
Hij lijkt op Jasy’s stem, maar dan.. ánders.
Ik knik, en hoor hoe de stoel naar achter verschuift. Nog steeds kijk ik niet op. De persoon naast me gaat zitten en zegt een hele tijd niks.
‘Ah toe, Renesmee,’ smeekt de stem. ‘Niet boos zijn. Ik wil je iets vertellen, maar ik kan het niet zeggen..’
Nu begin ik nieuwsgierig te worden, en ik gluur opzij. Ik snak naar adem.
Naast me zit Jasy, met een parelwitte huid en donkerbruine, modderige ogen. Het resultaat van lichtbruine lenzen over rode ogen.
Ik slaak een gil, en de hele klas draait zich naar me om. Ik voel hoe ik rood kleur.
‘Is er iets, mevrouw Cullen?’ vraagt de leraar sarcastisch.
Ik schud mijn hoofd, en kijk nog steeds vol verbazing naar Jasy. En met afgrijzen.
Het kán niet. Het is gewoon niet mogelijk.
Jasy is dood. Dat zei Jacob.
Nu heeft hij gelijk. Jasy is ook dood. Maar niet.. op de normale manier.
Ik schud mijn hoofd en zit zenuwachtig de les uit.
Als de bel gaat spring ik op.
‘Renesmee, wacht!’ zegt Jasy en ze pakt mijn arm vast.
Ik verstijf. Haar arm voelt ijskoud aan. Ik ruk mijn arm los en ren, in een menselijk tempo. Terwijl ik door de gang ren, kijk ik om me heen of ik mijn familie zie.
Papa! Edward! Schreeuw ik in gedachte. Ik heb iets belangrijks te bespreken!
Ik kijk om me heen, en zie dat ik op het plein terecht ben gekomen.
Voetstappen komen mijn kant op. Ze klinken licht en dansend, en als ik me omdraai zie ik dat het Alice is.
‘Tante Alice, we moeten naar huis! Er is iets gebeurt..’