02. Secrets

De hakken van Skayler bleven maar tikken op de grijze stenen vloer en maakte me nog nerveuzer dan ik al was. Ik balde mijn vuisten omdat ik wist dat Skayler geen bal gaf om hoe het met Olivia ging. Zij zou alleen haar foto op de voorkant van de schoolkrant boven haar bed plakken en elke nacht een kusje geven. Het enige wat zij had gedaan was gewapperd met haar mascara besmeurde wimpers en gewacht totdat er een ongewoon detail langs was gekomen. Je kon nagaan hoe weinig er gebeurde als ze haar op de voorkant moesten zetten. Mijn verlangen om haar een mep te verkopen was nog niet afgenomen, ik wachtte alleen het juiste moment af. Moest ik mezelf niet slaan? Er was iets aan de hand met mijn beste vriendin en ik dacht alleen maar aan de slet die voor me liep. Gezien de aanstel-factor van Skayler, zei iets in me dat ik me totaal geen zorgen moest maken, maar een ander iets overschreeuwde dat ik me juist grote zorgen moest maken.
Dat geschreeuw werd alleen maar erger toen we de drempel van de ziekenzaal overstapte en ik een groep mensen zag staan om een bed in de stoffige grijze ziekenzaal. Geïrriteerde en bezorgd gelijktijdig rende ik Skayler voorbij, naar Olivia toe. 'O God! Wat is er gebeurt Oliv?!' Ik probeerde wanhopig mijn stem niet hysterisch te laten klinken. Ik moest een heel groepje aanhangsels van Skayler aan de kant duwen die zich haar 'vrienden' noemden om haar te zien. Er trok een geroezemoes door de groep heen maar ik wist niet of doordat Skayler binnen was gekomen, maar dat maakte me helemaal niets meer uit. Het enige wat telde was Olivia.
Toen zag ik haar. Ze draaide zwak haar hoofd mijn kant op. 'Kat...' Ze glimlachte. Ik glimlachte terug, zo goed en zo kwaad als het ging. Ik zakte door mijn knielen, tot ik op de rand van het bed zat en pakte haar hand vast. Ik schrok van de temperatuur van haar hand. Mijn glimlach verdween in een verbaasde uitdrukking. Mijn grote ogen keken haar doordringend aan en mijn stem klonk gelukkig vaster dan ik me voelde. 'Oliv... Wat is er gebeurd? Serieus.' Ik dacht na over mijn woorden, maar misschien was het daar nu niet de tijd voor.
Olivia bleef me alleen maar aankijken en ik wist wat me te doen stond. Of ik joeg deze mensen weg, of ik wachtte tot we ooit een keer alleen waren. Mijn nieuwsgierigheid kreeg de overhand en ik wendde me tot de groep mensen om ons heen. 'Luister... Ik denk niet dat... al deze... drukte goed voor haar is...Dus...?' Ik struikelde over mijn woorden. Ik gaf het de schuld dat ik van te voren niet goed had bedacht wat ik wilde zeggen, want als ik daarover zou moeten nadenken zou ik al helemaal een identiteitscrisis bezorgd krijgen. Snel liet ik Olivia's hand los, omdat ik de temperatuur onaangenaam vond. Meteen voelde ik me schuldig. Skayler tuitte haar lippen en trok haar wenkbrauwen op. 'Mag ik je erop wijzen dat ik haar hierheen heb gebracht? Waar zijn je beste vriendinnen toch als je ze nodig hebt, Oliv?' Ik kneep mijn handen bijna fijn toen ik mijn bijnaam voor Olivia uit Skayler's mond hoorde komen. Ik wierp haar een felle blik toe en ze hief haar handen. 'Maar wij zijn duidelijk niet gewenst. Kom op, we hebben wel wat beters te doen.' Instemmend gemompel klonk door de groep en langzaam liepen ze naar de deur. Ik wist niet of ik opgelucht moest zijn omdat ze weggingen, of bang omdat ik nu weer op Skayler's slachtoffer lijst stond. Wat kon het me ook schelen? Ik moest Olivia helpen.
Ik draaide me naar haar toe en keek haar serieus aan. 'Vertel op.'
'Beloof je het niemand te vertellen?' Haar stem klonk zwak en vermoeid. Ik rolde met mijn ogen. 'Je kent me toch?' Ik begon een beetje ongeduldig te worden van al die bezorgdheid. 'En trouwens, de hele school weet het toch al.' Ik lachte zonder iets grappig te vinden. Onzeker lachte Olivia mee. 'Nou, niet echt...' Ze hoestte. Ik fronste mijn wenkbrauwen, Skayler wist het toch, al die mensen?
Olivia vervolgde; 'Ik viel flauw in de gang en Skayler bracht me hierheen, maar ze weet nog niet het hele verhaal...' Er viel een akelige, ijzige stilte. Ik had een hekel aan de kou.