Hoofdstuk 2 Part 1 (door Laura)

''Jongens wat is er aan de hand?'' hoorden we mevrouw Parker van onderaan de trap roepen.
''Niks mam, ik haalde gewoon een grapje met de meiden uit niks bijzonders aan de hand!'' riep Nick snel naar beneden.
Hij keek opzij en gaf me een snelle knipoog. Nee, waarschijnlijk had ik me dat verbeeld, stress en alles, nee, hij knipoogde niet.
''Wat is dit dan? Wat wil je er dan mee doen? Hoe wil je Avril terugkrijgen?!'' ratelde Mike zijn vragen achter elkaar.
''Mike, rustig ik weet dat je erg gesteld bent op Avril, maar ik kan niks doen. Ik weet niet wat het is, ik ga het thuis onderzoeken, ik heb daar hier niet de spullen voor. Misschien dat ik dan kan achterhalen wat er met Avril is gebeurd. Je moet nu echt kalmeren. Ga naar huis Mike, hou je zelf rustig en pas goed op jezelf. En bovenal wees alert.'' zei ik tegen Mike.
''Ja, ik denk dat ik dat zal doen.. Ja.. Misschien is ze wel naar mij ofzo.. Ik moet thuis blijven voor als ze komt.'' mompelde hij in zichzelf en hij liep naar beneden en ging rechtstreeks de deur uit.
Mevrouw Parker liep verwoed de gang in en keek naar boven.
''Is Mike weggegaan zonder gedag te zeggen?'' vroeg ze verbaasd.
''Ja, zijn oma belde hem, ze voelde zich niet zo goed.'' verzon ik snel.
Het zat zo, Mike's ouders zjin vijf jaar geleden overleden tijdens een auto-ongeluk.
Sindsdien woont hij bij zijn oma, die allemaal lichamelijke kwalen had en hij deed er alles aan om goed voor haar te zorgen.
Ze was de enige familie die voor hem over is, hij was gek op haar.
''Ach ja, arme jongen.'' zei ze al met tranen in haar ogen en liep terug naar de woonkamer terwijl ik me omdraaide naar de besmeurde badkamer.
Mevrouw Parker was een gevoelige vrouw, Avril had het niet van een vreemde, als reclame was op tv werd er gauw een ander kanaal opgezet.
Waarom? Elke keer als er een reclame was voor een goed doel maakte ze volgens meneer Parker hun hele spaarrekening leeg.
Ze had een goed hart, ze wist alleen niet altijd even goed hoe ze daar het beste mee om kon gaan.
''Je hebt een idee wat er is gebeurd he?'' haalde Nick me uit mijn gedachten.
''Ik heb een vermoeden, ja, maar ik kan niks zeker zeggen. Ik moet deze stof onderzoeken om erachter te komen wat het is.'' vertelde ik hem.
''Wat is je vermoeden dan?'' vroeg hij aan me terwijl hij dichterbij stapte.
''Vanmiddag, er was iets vreemds gebeurt in het water.. Ik leg het je zo wel uit. Ik moet eerst deze troep opruimen. Wacht maar in Avril's kamer op me.'' zei ik hem. Hij knikte en ging de kamer in.
Ik draaide me om, deed de deur op slot en ging aan de slag.
Het koste me niet erg veel moeite om het spul weg te krijgen en ook met douchen was ik vrij snel klaar.
Ondanks dat ik heel even onder de douche had gestaan voelde ik dat het warme water mijn spieren toch wat had ontspannen.
En vreemd genoeg hiep dat heel erg.
Wanneer je lichaam zich wist te ontspannen wanneer je geest dat nog niet was werd het vanzelf minder.
Ik liep naar de kamer en stond voor de deur. Ik stond voor de deur te twijfelen.
Of ik Nick nou wel moest vertellen over dat ding in het water.
Het was niet dat ik hem niet vertrouwde, ik wou gewoon niet dat hij dacht dat ik gek was..
Ik weet niet waarom, maar ergens vond ik het toch wel een beetje belangrijk hoe Nick over me dacht.
Misschien wel meer dan een beetje..
School was net afgelopen, Mike, Avril en ik zouden na deze vakantie gaan studeren.
Mike en Avril twijfelden beide toch nog een beetje over wat ze zouden gaan doen, maar ze hadden nog een tijdje.
Ik daar en tegen wist wel degelijk wat ik wou gaan doen.
Ik wou forensisch onderzoek gaan doen.
Wat kon ik ervan zeggen? Het werk sprak me gewoon aan.
Scheikunde en biologie waren echt mijn vakken, het was naar mijn mening echt wel mijn ding.
Dus ja, een meisje dat meestal op de feiten afging en nu over iets totaal bizars zou gaan praten was waarschijnlijk niet helemaal... doorsnee...
Ik liep de kamer in en zag Nick op mijn matras zitten en ik zette me tegenover hem neer.
Ik ademde diep in en besloot het hele verhaal eruit te gooien.
Dat we in de grot waren, dat ik dreef en iets aan mijn been voelde grijpen en dat toen ik aan de kant was die felgroene ogen zag.
Dezelfde kleur groen als dat water..
Een rilling ging over mijn rug.
''Ik geloof je.'' zei Nick en ik keek verrast op.
''Daisy, ik kon het altijd zien wanneer je aan het liegen was. Wanneer je Avril weer eens te grazen wou nemen en haar iets wijsmaakte'' zei hij tegen me terwijl hij zijn hand onder mijn kin legde ''je liegt nu niet.''
Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren.
Nick en ik konden het altijd wel goed met elkaar vinden, maar gingen niet erg veel met elkaar om.
Hoe kon het dat deze jongen me dan toch zo goed kende dat hij wist dat dit waar was?
''Heb je enig idee wat het zou kunnen zijn?'' vroeg Nick.
''Ik heb geen idee, ik heb nog nooit een stof gezien met zo'n groene kleur. Het heeft iets eigenaardig..'' mompelde ik eigenlijk meer in mezelf dan tegen hem.
''Zal ik morgen anders met je mee naar huis gaan?'' stelde hij uit het niets voor.
''He?''
''Daisy, je bent niet de enige met een interesse voor chemie. Ik studeer scheikunde, ik heb alleen niet de juiste apparatuur. Misschien kan ik je helpen. Het blijft mijn zusje en als het inderdaad iets te maken heeft met dat gene wat jij in het water zag dan zou het nog wel eens goed mis kunnen zijn. Ik wil iets voor haar kunnen doen. Ik wil helpen.'' legde hij uit.
Ik stond met mijn mond vol tanden.
Met het moment meer lijk ik steeds meer gemeen te hebben met deze jongen.
Het voelt apart, maar vertrouwd.
''We moeten denk ik maar eens gaan slapen. We moeten morgen fit zijn.''zeg ik tegen Nick.
''Je hebt gelijk, ik zal maar eens gaan.''
''Nick?''
''Ja?''
''Wil je bij me blijven? Alsjeblieft?'' vroeg ik blozend.
Een tevreden grijns vloog over zijn gezicht, al weet ik niet waarom.
''Is goed, lig jij maar op Avril's bed. Ik lig wel op dat matras.''
Ik wou protesteren, maar hij snoerde me gauw de mond.
''Het zit wel goed Dais, ga nou maar liggen.''
Ik weet niet waarom, maar ik luisterde.
Bij ieder ander was ik zo'n heftige discussie aan gegaan, bij hem klonk alles logisch.
Ik stamelde iets wat op oke moest lijken en ging liggen.
Zoveel vragen stroomden door mijn hoofd.
Wat was er gebeurd met Avril?
Had dat ding hier iets mee te maken?
Hoe zou Mike hiermee omgaan?
En waarom voelde ik me zo vreemd bij Nick..
Waarom leek hij mij zo goed te kennen?
Waarom luisterde ik naar hem wanneer hij me iets zei?
Had hij iets dat me intrigeerde?
En zo nog veel meer vragen, voornamelijk over Nick..
''Welterusten Nick''
''Welterusten Madelief''
Verward door alles wat er in één dag was gebeurd viel ik uiteindelijk met mijn vele vragen in slaap..