~Chapter 1.8~

‘’Look at him blubber. Have you ever seen anything quite as pathetic?’’

Ze lazen de brief die Hermione hen gaf en waren een poosje stil.
‘Dit kunnen ze toch niet maken?’ zei Louise. Zelfs Blaise was het met hen eens.
‘Normaal gesproken zou ik dit nooit zeggen, maar dit gaat echt te ver. Ik durf te wedden dat… dat Draco’s vader hiervoor heeft gezorgd.’
‘Ik weet het wel zeker!’ viel Ron uit. ‘Het is allemaal zijn schuld! Nu word Buckbeak gedood!’
‘Precies! Als hij zich niet zo zou hebben aangesteld, was dit allemaal niet gebeurd,’ voegde Harry daar aan toe. ‘Maar goed dat je hem die klap hebt verkocht.’
‘Heb je hem geslagen?’ vroeg Hermione vol ongeloof. ‘Mag ik je voorbeeld volgen?’ Louise knikte lachend. ‘Van mij mag je!’ zei ze.
‘Dat zou ik maar niet doen, Mud- ik bedoel, Hermione. Louise is er dan wel makkelijk vanaf gekomen, maar ik denk niet dat McGonagall zo aardig is voor jou…’

Maar Draco vroeg er zelf om. De klap van Louise had hem er blijkbaar niet van weerhouden om verder te gaan met zijn favoriete bezigheid; Harry, Ron, Louise en Hermione irriteren, en dan vooral met het onderwerp Hagrid en Buckbeak.
‘Kijk hem nou,’ begon hij grijnzend, toen Hagrid tijdens een les Care of Magical Creatures huilend zijn huisje binnen stormde. ‘Heb je ooit zoiets zieligs gezien? En hij moet onze leraar zijn!’ Er volgde gelach van de Slytherins, en met een laatste blik op Louise volgde Hermione haar voorbeeld; een harde klap en Draco die verontwaardigd schreeuwde.
‘Hoe durf je Hagrid zielig te noemen, jij vuile- jij vieze!’ Ze hief haar hand opnieuw, en Ron, Harry en Louise probeerden haar tegen te houden.
‘Laat los!’ riep ze. Draco keek haar boos aan maar liep terug naar het kasteel, gevolgd door Crabbe en Goyle die hun ogen niet konden geloven. Er barstte een gelach los, en ook Blaise kon zich niet inhouden.
‘Dat was echt te grappig voor woorden!’ zei hij, terwijl hij op adem probeerde te komen.
‘Ja- echt een goeie!’ vervolgde Harry.
‘Zag je zijn gezicht?’ zei Louise, en ze schaterde het weer uit. ‘Die ogen!’
Toen ze eindelijk uitgelachen waren, gingen ze naar hun volgende les, waar ze bijna te laat kwamen.

De Paasvakantie was helemaal niet om uit te rusten, ze had nog nooit zo veel huiswerk en leerwerk gehad. Elke keer als Louise bij Harry in de buurt kwam, hoorde ze hem, of Oliver Wood, de teamleider van het Gryffindor Quidditch team, praten over Quidditch en tactieken. En zo ging dat ook bij de Slytherins; de spanning was om te snijden, en Louise wist niet voor wie ze moest kiezen. Gryffindor of Slytherin? De avond voor de match, de eerste zaterdag na de Paasvakantie, zat iedereen dood nerveus in de Common Room. Ze waren zelfs te zenuwachtig om te praten. Blaise en Louise zaten naast elkaar op de bank, en ze negeerden Shadow, die geaaid wilde worden, totaal.
De volgende ochtend, na een slapeloze nacht, zat Louise is groen en zilver aan haar eigen tafel in de Great Hall. Toen het Gryffindor team de Hall binnenkwam werd er vanaf haar tafel luid ‘’boe!’’ geroepen, maar daar trok ze zich niets van aan. Draco leek nog bleker dan normaal, ze kreeg bijna medelijden met hem.
‘Het komt wel goed, Draco,’ stelde ze hem gerust, waarop hij knikte en verder staarde naar zijn toast.
‘Veel succes,’ werd er nog door verschillende mensen gezegd tegen het Slytherin team, toen ze weg gingen om zich om te kleden. Allemaal waren ze te nerveus om iets te zeggen.
In het stadion was het een drukte van jewelste, iedereen was enthousiast en schreeuwde hard. Louise en Blaise deden net zo hard mee, en riepen ‘’Boe!’’ op de goede momenten, terwijl Lee Jordan commentaar gaf. De match was spannend, en beide teams deden het super. Er werd gescoord door Gryffindor, wat zorgde voor meer boe-geroep, maar de wedstrijd ging onverstoord verder. Uiteindelijk stond het dertig-tien voor Gryffindor, en Louise vloekte luid omdat beide teams door hun oneerlijkheid een penalty kregen. Het was vijftig-tien toen Gryffindor nog een penalty kreeg. Dit ging helemaal niet goed komen als Draco die Snitch niet snel zou vangen.
Harry zag de Snitch en nam een duikvlucht om hem te vangen, maar Draco greep zijn Firebolt vast aan zijn staart en hield hem tegen. Dat leverde Gryffindor nóg een penalty op. Dit was de raarste wedstrijd die Louise ooit had gezien. Een paar minuten en doelpunten later nam Harry weer een duikvlucht, en terwijl hij Draco uit de weg duwde, ving hij dat eindelijk de Golden Snitch. Gejuich barstte los in het stadion en iedereen rende het veld op om Harry en het Gryffindor team te feliciteren – Louise ook. Ook al had haar eigen afdeling niet gewonnen, ze voelde zich gelukkig, en was blij dat Gryffindor had gewonnen.

Diezelfde blijdschap werd gedeeld door de hele school – behalve Slytherin natuurlijk – en hield minstens een week aan. Ook het weer werd beter, warmer, en zonniger. Begin Juni was iedereen erg lui door het lekkere weer, maar tijd om te luieren hadden ze niet; de examens kwamen eraan en er moest hard gestudeerd worden.
Louise en Blaise hadden hun rooster gekregen waarop alle examens stonden, en het zag er niet heel moeilijk of druk uit. Samen met Blaise zat ze elke dag na haar lessen buiten bij het meer, terwijl ze ‘’studeerden’’ en lol trapten.
De examenweek begon en iedereen was gespannen en prikkelbaar. De eerste dag had Louise Charms en Transfiguration, dat haar goed afliep. Blaise had Charms en Arithmancy. Na die examens gingen ze samen terug naar de Common Room om te leren voor Potions, Care of Magical Creatures en Astronomy. Hagrid gaf het makkelijkste examen van allemaal; ze hoefden alleen maar even voor de Flobberworms te zorgen, en daarna waren ze klaar. Blaise en Louise maakten er een spelletje van, maar helaas ging hun worm dood. Maar Hagrid had toch nergens oog voor; die donderdag, na de examens, zou iemand van het Ministry of Magic komen, samen met een beul.
‘Dan staat het besluit al vast – Buckbeak is dus toch ter dood veroordeeld,’ concludeerde Louise, waardoor Hagrid weer bijna in tranen uitbarstte.
‘Oh, het spijt me, Hagrid. Ik hou mijn mond al.’ Ze gingen terug naar het kasteel voor Potions, dat zoals altijd verschrikkelijk moeilijk was. Die nacht hadden ze Astronomy, waarbij Louise bijna in slaap viel terwijl ze tegen Blaise aanzat, die haar een por tegen haar hoofd gaf.
‘Wakker blijven, slaapkop,’ fluisterde hij, wat een lachbui opleverde.
Op woensdag hadden ze eerste History of Magic, dat ook niet helemaal geweldig ging; Louise en Blaise zaten dan wel mijlenver bij elkaar vandaan, maar door de stilte, de hitte, en de gedachten aan Blaise’ opmerkingen, kregen ze toch beide de slappe lach. Daarna volgde Herbology, dat saai en veel te heet was. Donderdag hadden ze Defence Against the Dark Arts, waarbij Professor Lupin een parkoers had uitgezet waarbij ze langs allerlei verschillende wezens kwamen en zich moesten herinneren hoe ze eraan moesten ontsnappen. Dit was absoluut het leukste examen dat ze ooit hadden gehad. ’s Middags hadden ze niks meer, aangezien Blaise en Louise allebei niet van toekomst voorspellen of handlezen hielden.
‘Eindelijk zijn die examens voorbij!’ riep Louise vrolijk, terwijl ze zich tegen een boom liet vallen. Blaise kwam naast haar zitten en legde zijn handen in zijn nek en zuchtte diep.
‘Ja, we hebben wel wat rust verdiend, vind ik zo,’ stemde hij in. Ze lagen een paar minuten stil tegen de boom aan en vielen bijna in slaap. Opeens werd het kleine beetje zon dat nog over was geblokkeerd door een gedaante. Draco Malfoy stond voor hun neus, deze keer niet geflankeerd door Crabbe en Goyle, maar helemaal alleen. Hij zag er afgetobd uit, blijkbaar was hij ook uitgeput door de examens.
‘Mag ik erbij komen zitten?’ vroeg hij weifelend.