~Chapter 1.7~

‘’I really wish I could hear that great hairy moron trying to defend himself…’’

‘Blaise, Draco en zijn vriendjes zitten onder die mantels,’ zei Louise meteen tegen de persoon naast haar. Hij lachte en schudde zijn hoofd.
‘Je mag hem nog steeds niet, hè? Hij voelde zich niet goed, daarom bleef hij in het kasteel.’ Maar dat geloofde ze natuurlijk niet.
‘Blaise, hij speelt een Dementor, daar, beneden!’ Ze wees naar beneden en zijn gezicht betrok; blijkbaar had hij ze nog niet opgemerkt.
‘Dementors!’ riep hij. Louise rolde met haar ogen, maar op dat moment deed Harry iets raars; hij trok zijn toverstok en stak die uit naar de Dementors, riep iets dat niemand echt goed kon verstaan, en liet een zilver licht uit zijn toverstok komen. Meteen daarna ving hij de Snitch. Gejuich barstte los.

‘Draco! Je hebt ons vijftig punten gekost!’ riep Louise woedend tegen Malfoy toen hij de Slytherin Common Room in kwam. Hij zuchtte en nam plaats bij het vuur, waardoor hij bijna op Shadow ging zitten. Hij haalde zijn schouders op.
‘Ik wilde Potter gewoon wat pesten,’ was zijn verklaring.
‘Ja, dat weet ik, dat doe je altijd. Maar nu staan we achter! Kan je niet gewoon volwassen worden?’ Verbaasd keek hij haar aan.
‘Wilde je beweren dat ik niet volwassen ben?’ Ze keek hem aan. ‘Ja.’
‘Jammer dan.’ Ze ging recht voor hem staan en keek hem woest aan. ‘Doe toch eens normaal, Malfoy!’ riep ze boos. Het irriteerde haar verschrikkelijk dat de hele Common Room haar aanstaarde.
‘Jij steeds met je grapjes, je moet er echt eens mee stoppen!’
‘Ik doe wat ik zelf wil, en ik wilde die Potter eens flink laten schrikken,’ antwoordde hij. Woest stampte ze haar slaapzaal op. Pff. Rotzak.

Na veel gedraai viel ze die nacht in slaap, maar ze werd weer wakker door een nachtmerrie over Draco. Ze besloot maar vroeg op te staan, deed haar gewaad aan, deed haar haren in een losse staart en liep naar de Great Hall voor ontbijt. Ze wilde Draco niet onder ogen komen, net zoals de andere Slytherins, dus ging ze bij Harry en Ron zitten.
‘Zeg, waarom probeert Professor Flitwick de voordeuren te leren hoe Sirius Black eruit ziet? Het was nogal een grappig gezicht, maar ik snap niet-‘
‘Hij stond vannacht bij mijn bed met een mes,’ zei Ron, met zijn mond vol.
‘W-wacht, wát?’ Hij legde het helemaal uit en haar mond viel open. Wat een wonder dat hij nog leefde! Hij had wel dood kunnen zijn! Maar ze werd afgeleid door Neville, die nu alle aandacht kreeg – het was ten slotte ook zijn schuld dat Sirius Black zo dichtbij Harry en Ron had kunnen komen.
‘O-oh, je hebt een Howler. Rennen, Neville!’ zei Ron. Neville stond vliegensvlug op en rende weg, maar net toen hij op de gang kwam hoorden ze de Howler tieren en vloeken. De Slytherin tafel lag in een deuk.
De lessen die dag verliepen traag, vooral omdat Louise overal de wildste verhalen over Black hoorde. Rare roddels, verhalen die niet waar waren, het klonk allemaal heel stom. Discussies over hoe hij binnen had kunnen komen, ga zo maar door. Uiteindelijk negeerde ze het gewoon allemaal.
Die zaterdag stond weer een dagje Hogsmeade op de planning. Louise wist dat Harry zou gaan met zijn Invisibility Cloak, maar ze had niet met hem en Ron afgesproken, maar met Blaise.
Het was nog steeds een beetje fris buiten, maar ze genoot toch van het waterige zonnetje. Na een warme Butterbeer in the Three Broomsticks gingen Blaise en Louise bij het Shrieking Shack kijken, het beroemdste spookhuis ooit. Zelfs de spoken van Hogwarts durfden er niet te komen. Ron was er ook, tot Blaise’s ergernis, met Harry, onder zijn Invisibility Cloak. Ze praatten met hem, wat nogal een raar idee was, aangezien ze hem niet konden zien.
‘…zou nu al een uil van vader moeten hebben. Hij moest naar de hoorzitting gaan, en vertellen over mijn arm. Hoe ik hem drie hele maanden niet kon gebruiken…’ Malfoy’s stem klonk hard, sarcastisch en gemeen, en Crabbe en Goyle lachten. Louise draaide zich om en zag de drie aan komen lopen.
‘Ik zou echt willen dat ik die grote, harige sukkel kon horen, hoe hij zichzelf verdedigd. ‘’Dat beessie doet niks, echt nie!’’ Die Hippogriff is zo goed als dood.’ Plotseling werd hij stil en zag Ron, Louise en Blaise staan.
‘Wat doe jij hier, Weasley?’ zei hij met een gemene grijns. ‘Je zou hier zeker wel willen wonen, toch? Ik heb gehoord dat jullie met z’n allen in één kamer slapen, is dat waar?’ Louise’s woede laaide op en ze kwam een stap dichterbij Malfoy. Ze zou er alles voor over hebben om hem nog een keer te kunnen slaan. Als Buckbeak vermoord werd, zou dat allemaal zijn schuld zijn.
‘We hadden het net over je vriend, Hagrid. Over hoe hij dat stomme beest zou verdedigen voor het Committee for the Disposal of Dangerous Creatures. Denk je dat hij zou huilen als-‘
‘Genoeg, Malfoy,’ zeiden Louise en Blaise tegelijk. Ze keek even naar Blaise, en hij keek net zo woedend als zij zich voelde.
‘Nou zeg, Blaise, heb je de kant van die kleine Mudblood gekozen?’ zei Draco verachtelijk, en hij bekeek Louise met een vuile blik in zijn ogen.
‘Ze is mijn vriendin, Draco, dus ja, ik sta aan haar kant. Hou nu gewoon je mond en ga weg.’
‘Nee, ik sta hier wel lekker te kletsen, niet waar, jongens?’ Crabbe en Goyle lachten. ‘Maar goed, die Hippogriff word vast en zeker een kopje kleiner gemaakt. Die overleefd het nooit, daar zorgt vader wel-‘ PATS! Louise kon haar woede niet langer inhouden en had Draco recht in zijn arrogante gezicht geslagen, maar deze keer was ze niet zo vriendelijk geweest om het bij een vlakke hand te houden. Ze hoorde een akelig, krakend geluid, wat bevestigde dat hij waarschijnlijk zijn neus had gebroken.
‘JIJ VUILE MUDBLOOD!’ schreeuwde hij woedend.
‘Louise!’ schreeuwden Blaise en Ron tegelijk, en ze zou zweren dat ze zelfs Harry’s stem er doorheen hoorde. Bloed gutste uit Malfoy’s neus en hij hield snel zijn hand ertegenaan.
‘Oh, nee- Draco, dat was niet de bedoeling, het spijt me, ik-‘ Hij schudde zijn hoofd en rende weg, met Crabbe en Goyle op zijn hielen.
‘Louise! Wat heb je gedaan? Nu krijg je wekenlang straf! Je… Oh god!’ Blaise en Ron sputterden wat door elkaar heen, maar Harry kwam grijnzend onder zijn Invisibility Cloak vandaan.
‘Dat was echt geweldig,’ zei hij met een grote grijns. Maar Louise vond het minder leuk, ze had al eerder domme dingen gedaan door haar woede, en daar was ze ook op verschillende manieren mee in de problemen gekomen.

En ja hoor; nog voordat ze goed en wel Hogwarts binnen kwam, werd Louise opgewacht door Professor Snape, die woedender en gemener keek dan ooit.
‘Mijn kantoor, nu,’ zei hij met zijn lage, monotone stem. Ze volgde hem zwijgend.
‘Zit,’ commandeerde hij. Ze deed wat hij zei en nam plaats. Even was het stil, maar toen zei hij iets.
‘Ik heb begrepen dat u meneer Malfoy heeft geslagen…’ zei hij. Ze staarde naar haar voeten en knikte blozend.
‘En u heeft zijn neus gebroken met die klap.’ Weer knikte ze, tranen welden op in haar ogen. ‘Heeft u ook een reden voor deze handeling?’ Ze verbaasde zich erover dat hij zo kalm bleef, ook al leek hij te koken van woede.
‘Hij… Hij praatte over Buckbeak, en zei dat hij zeker tot de dood veroordeeld zou worden, en- en toen werd ik boos en sloeg ik hem,’ stotterde ze. Hij knikte bijna onzichtbaar en zuchtte.
‘Ik vind het fijn dat u zich eindelijk als een Slytherin begint te gedragen, maar doe dat dan niet tegenover uw mede-Slytherins. Doe dat dan tegenover Weasley, Potter of Granger. U kunt gaan.’ Verbluft stond ze op en verliet zijn kantoortje. Geen straf? Geen woede-uitbarsting? Geen nablijven tot in de eeuwigheid? Ze kreeg een gelukkig gevoel in haar buik en liep naar de Great Hall voor het avondeten. Daar kwam ze Ron, Harry en Blaise tegen, die haar verwachtingsvol aankeken.
‘Nou? Hoe erg is je straf? Moeten we ingrijpen?’ vroeg Ron. Ze schudde haar hoofd en lachte.
‘Niks; ik hoef niet na te blijven, geen straf, niks!’ Ze staarden haar aan, en ze waren net zo verbaasd als zij was geweest.
‘Je hoeft niet na te blijven?’
‘Geen straf?’ Ze schudde nogmaals haar hoofd. Het gelukkige gevoel hield aan tijdens het avondeten, en al helemaal toen ze Draco zag, die zijn bloedende neus probeerde te verbergen. Maar dat geweldige gevoel verdween zodra Hermione bij hen kwam zitten. Haar lip trilde en tranen stonden in haar ogen.
‘Ik- ik dacht dat jullie dit misschien wel wilden weten... Hagrid heeft de zaak verloren. Buckbeak word geëxecuteerd.’