Hoofdstuk 5

If she had been a human, she had been even more confused than she was now. But she accepted, the way all animals accept change, that she now was in a different place. She didn't know how she got here and were she should go.
Ze liep een stukje het strand op en snuffelde hier en daar een beetje. Één van de vele geuren die ze tegen kwam sprong eruit. Ze volgde het geurspoor zonder op te letten waar ze heen ging. Hoe verder ze kwam, des te sterker werd de geur. Hierdoor voelde ze zich steeds enthousiaster worden en haar vier pootjes brachten haar steeds sneller richting de bron van de geur. Ze lette totaal niet op wat er om haar heen gebeurde en had niet door dat iets voor haar stond, dus in volle vaart rende ze er tegenaan. Ze botste zo hard dat even haar zicht wazig werd. Voor haar stond iets groots, groter dan haar. Meteen wist ze dat dit zorgde voor die heerlijke geur dat ze gevolgd had. Ze begon de wolf die voor haar stond te besnuffelen maar al vrij snel liep de wolf weg. Sacha liep erachteraan, nog steeds niet lettend op de wereld om haar heen. Maar toen drong het tot haar door dat ze iets miste, of beter gezegd iemand. Sacha stopte en besefte dat haar baas niet hier was, ze was zo geobsedeerd geweest door de geur dat ze haar zomaar in de steek gelaten had. Ze vergat de wolf en draaide zich meteen om, niet eraan denkend dat ze geen flauw idee had welke kant ze op moest. Vastberaden rende Sacha weg. De wolf keek achterom en zag nog net hoe Sacha tussen de bosjes verdween. Sacha rende en rende, zo snel als ze kon, maar het bracht haar niet naar de plek waar ze wilde zijn. Toen het donker werd had ze haar baasje niet gevonden, maar ook de zee was nergens te bekennen. Maar ze was moe, ze kon geen stap meer zetten. En ze had honger, hele erge honger. Ze ging bij een boom liggen, een beetje verscholen onder een bosje. Zo gauw ze haar ogen sloot viel ze in slaap. Toen ze wakker werd begon het al weer een beetje licht te worden. Ze strekte zich eerst uit voordat ze verder liep. Vastberaden liep ze maar door en door, de honger en dorst negeerde ze. Maar toen het 's avonds weer donker werd, had ze haar nog steeds niet gevonden. Ze had zo'n verschrikkelijke dorst en honger, dat ze het eigenlijk op wilde geven. Maar ze zette door, ondanks dat het donker was bleef ze doorlopen, stapje voor stapje. Haar kop hing naar beneden, tong uit de bek. Ze keek niet eens meer waar ze liep en concentreerde zich er alleen maar op dat haar poten steeds een stapje zetten. En dit koste steeds meer moeite. Ze ging maar door en door, totdat ze op de grond viel en alles zwart werd.

Sorry, het is maar een klein hoofdstuk, maar ik wist echt niet meer wat ik nog kon schrijven zonder het saai te maken en niet al aan het volgende idee voor het volgende hoofdstuk te beginnen...