Ll021ll

Wat zou ze hebben gedaan, toen ze ontdekte dat ik was verdwenen. Me zoeken, vast niet. Het tegen iemand anders vertellen zoals de politie? Waren die me gaan zoeken of vertelde ze aan iedereen dat ik was overleden aan 1 of andere ziekte? Maar hoe kwam ze dan aan een lijk dat op mij leek?
Met deze vragen in mijn hoofd viel ik in slaap op het gras. Ik lag hier al een paar minuten licht te slapen. Toen voelde dat ik door iemand werd opgetild. Niet op een harde manier maar op een rustige manier om te proberen me niet wakker te maken. Ik deed mijn ogen een klein beetje open om te kijken wie het was. Felix natuurlijk, die wou indruk maken of even attent zijn. Hij glimlachte naar mij.
Ik glimlachte terug naar hem voordat ik mijn ogen sloot. Het laatste was dat ik voelde waren zijn armen die me droeg die zo koud waren en de warme zonnestralen.

De volgende dag werd ik laat wakker. In ieder geval later dan normaal. Zelf stond ik altijd vroeg op en ik werd nog vroeger gewekt om te trainen en te leren. Dat verbaasde me eigenlijk wel. Ik werd de afgelopen paar weken dat ik hier was gewekt. Was ik dan zo vroeg wakker. Ik stapte het bed uit waar Felix me in had gelegd en liep richting het raam, om te kijken of het nog donker was. Het kon zijn dat er hier ergens nog een lampje brandde. Ik was verbaast om de zon zo hoog aan de hemel te zien staan. Daaraan te zien moest het nu dus ongeveer bijna 12 uur zijn. En ja hoor, daar hoorde ik de klokken al luiden. Wat was dat toch een irritant geluid ik was al die drukte niet gewend. Iemand klopte op de deur, ik verwachte Catherine, Felix of hooguit Aro hier zo, maar het was Jane.
‘Hallo’ zei Jane. ‘Heey’ zei ik maar beleefd terug. Jane mocht mij op 1 of andere manier niet.
‘Ik moest je van Aro ophalen. Het is vandaag een speciale dag. Ik mag het eigenlijk niet zeggen waarom, maar ik vind dat je het moet weten. Aro wil je vandaag inlijven.’ Zei Jane. Het klonk alsof ze echt medelijden met me had. Dat respecteerde ik ook maar het kon een leugen zijn. ‘Ik weet dat je het hier niet leuk vind, daarom moest ik dit van Felix geven. Open het pas als we op de trap lopen. We gaan je nu even opmaken. Hier is je rugzak er zitten, volgens mij al wat spullen in.’ Zelf stopte ik nog wat bijzondere spullen er in. Jane trok me een oud beige jurkje aan. Dat wel vanuit rond Christus of zo kwam, die ze gebruikte bij mensen offers. Zou ik ook een offer zijn, een offer om de vampiers te laten winnen? Daarna werden mijn haren nog gauw gewassen, geborsteld en in 2 vlechten gedaan. Jane liep de kamer uit, ik volgde haar. Ondertussen las ik het briefje dat van Felix en Catherine kwam. Ze hadden medelijden met wat er met mij was gebeurd. Er zat een heel plattegrond in met route beschrijving om te kunnen ontsnappen. ‘Dank je Jane, dat je me samen met Catherine en Felix heb geholpen’. Ik zag Jane knikken. Ik kende Janes’ gezicht goed genoeg om te weten dat ze nu boos op me begon te worden. Ik had dit niet moeten zeggen. Nu werd ze vast als medeplichtig beschouwd. Onderaan de trap moest ik meteen weg. Ik begon meteen geluidloos te rennen, zodat Aro niet in de gedachten van Jane zag dat ik wegrende en dat zij niks deed. Dat was ik haar wel verschuldigd. Soms liep ik verkeerd, dan moest ik weer terug lopen. Dat kostte me teveel tijd. Zouden ze me geur al op gaan sporen?
Abriana maak je daar nu niet druk om je moet eerst hier weg zien te komen. Konden ze geen makkelijkere of snellere route voor me tekenen. Ik liep voor mij gevoel hier al een uur terwijl het nog maar 30 minuten waren. Daar eindelijk dat was volgens mij de deur naar de vrijheid.