Ll020ll

Aro kwam ondertussen naar binnen. ‘Je mag vandaag even naar buiten. Dat is goed voor je. Je mag de tuin niet uit. Bij elke uitgang daarvan staat een wachter. Ook loopt er een wachter met je mee’ zei Aro toonloos. FIJN, ontsnappen kon ik dus wel vergeten. Maar goed, ik mocht even naar buiten. Aro raakte ondertussen mijn hand aan. Hij wist meteen waar ik heel de tijd over zat te piekeren. Dat moest er ook nog eens bij komen.
‘Ik weet dat je het haat dat Felix heel de tijd in je buurt is, maar hij kan er niks aan doen. Als een vampier iemand tegen komt, kan hij er verliefd op worden. Maar dat kan nooit meer veranderd worden. Felix zal voor altijd op je verliefd blijven. Of je het nou leuk vind of niet.’ Zei Aro. ‘Kom, Abriana. Ga naar buiten de zon schijnt nu nog even. Doe wel je ketting om en je cape om. Zodat we je kunnen herkenen. En dat Heidi je zo meteen niet per ongeluk mee naar binnen brengt en iemand zich vergist met de lunch.’ Ik deed wat hij zei. Ik liep hem achterna naar buiten. Met mijn cape in mijn handen. Die trok ik onderweg aan. Aro vroeg ondertussen nog wanneer ik wou worden veranderd en wanneer de inlijving was. Ik gromde naar hem en zij dat het nooit zou gebeuren. Ik zag dat Aro moeite deed om een glimlacht te onderdrukken. Dat maakte mij nog bozer.

De lessen van Aro waren leerzaam. Ik leerde veel dingen over hun verleden, maar ook de regels. Eigenlijk was er maar 1 regel. Als ik nooit een vampier wou worden zou ik worden vermoord. Ik zou liever vermoord worden, dan een vampier worden.

We waren eindelijk buiten. Ik genoot van de zon die op me scheen. Zo was het leven vroeger ook. Zonder zorgen om de dag van morgen of om te leren vechten. Ik haatte het altijd om te vechten, daar kon je niks mee oplossen. Als ik vocht deed ik dat meestal op zelfverdediging. Ik merkte nu pas dat mijn voeten het de afgelopen dagen koud hadden gehad. Vampieren hadden geen last van de kou, maar voor mijn voeten waren door de stenen erg koud. Een normaal mens zou schoenen of iets anders aantrekken, maar ik had nooit geld om goede schoenen in mijn maat te kopen, maar zo voelde ik ook iemand aankomen. Ik genoot van de zon, de geur van het gras en de mooie rozen die in de tuin stonden de bloeien. Ik merkte dat er hier 1 of 2 uitgangen waren en daar stond een vampier voor. Ik ging in het gras zitten, zodat mijn handen konden voelen hoe fijn dit gevoel was. Ik was voor een paar seconden gelukkig. Al gauw werd ik moe. Ik had altijd geslapen in het bos of op het gras, het voelde vertrouwd. Ik dacht aan alles wat ik mee had gemaakt, alle avonturen die ik had meegemaakt voordat ik hier terecht kwam. Op een bepaalde manier genoot ik van het buitenleven.
Zo ik ooit nog buiten deze muren komen? Kon ik nog andere plaatsen van deze wereld ontdekken? Zou ik Amerika nog kunnen bereiken? Als mens of zat ik hier altijd opgesloten..
Ik had opeens zin om te gaan zingen, dat ging ik dus ook mooi doen. Maar welk liedje? Ik hield maar van 2 liedjes, die ik mensen ooit had horen luisteren en over aan het praten waren.. Forgotten Childeren of Mad World. Ik koos voor Forgotton Childeren. Ik was namelijk zelf ook een vergeten kind. Leefde in een wereld waar niemand om mij gaf, behalve nadat ik een tijdje aan het zwerven was. Elke week zat ik in de kerk, zodat ik daar moed vandaan kon halen. Ik begreep niet altijd alle verhalen die de mensen vertelde. Of wat ze überhaupt zeiden. 1 verhaal heb ik altijd onthouden. Het verhaal van de verloren zoon. Een tiener dat weg liep van huis, maar later terug weer terug kwam. Hij werd met open armen ontvangen. Zou mijn moeder dat ook doen als ik na een paar weken terug kwam, of niet? Ze zou me nu niet meer kunnen herkennen. Ze was me zeker al vergeten, als ze nog leefde.