Ll018ll

Hij ging in dezelfde vechthouding staan als Felix. Dat ging dus een makkie worden, dat hoopte ik. Hij kon heel de dag zitten maar was heel erg oud. Hij zou normaal al lang dood zijn. Ik had net 3 uur tegen Felix moeten vechten. Ik liet mijn voeten aan de koude gladde vloer wennen. En probeerde alle bewegingen te voelen die Aro maakte, zodat ik ze zou herkennen en niet iemand anders zou aanvallen dan Aro. Hij stond 10 meter voor me. Ik sloot mijn ogen, ik hoorde Caius en Marcus lachen omdat ik dit deed. Ze zouden zo meteen nog verbaast kijken als ik Aro kon verslaan. Aro liep heel langzaam en stil richting mij, bang dat ik aan zou vallen.
Hij was ondertussen vlak bij mij. Nu bijna voor mij neus. Ik deed een stap naar rechts. Hij kwam weer richting mij en ik maakte een salto over hem heen. Dat had hij gelukkig niet verwacht. Ik rende geluidloos richting Aro toe. Sprong op zijn rug, deed mijn ogen open om zijn nek te vinden en zette mijn tanden in zijn nek. Wat was die huid toch koud en hard. Maar dat maakte niet uit.
Aro was verslagen door een meisje dat stukken jonger was dan hem. Ik hoorde een paar monden openvallen van de vampiers die zich hadden verzameld om te zien dat ik en Aro tegen elkaar vochten. Maar gelukkig hoefde ik me niet te schamen, maar Aro wel. Hij was verslagen. Ik hoorde mensen een dierlijke grom maken. Daar schrok ik van. Ik sprong van de rug van Aro af. Ik zette een paar passen naar achter. Ik maakte een buiging naar hem en zei ’Goed gevochten Aro. Het was leuk!’
Hij deed moeite om een glimlach op zijn gezicht te krijgen. Het was meer een grimas. Ha ha dat zag er echt heel grappig uit. Dit moest ik nooit meer gaan vergeten.

Ik voelde dat ik werd opgetild en omhoog gegooid. Dat voelde fijn dat sommige mensen het fijn vonden dat ik had gewonnen. Het waren Catherine en Felix, natuurlijk. De rest keek boos naar mij toe.
Ik kon wel janken. Iedereen was boos op mij, behalve Felix en Catherine. Die vonden het stoer dat ik hem durfde uit te dagen, andere respectloos. Het maakte het er allemaal niet beter op om me thuis te kunnen voelen. Ik vroeg aan Aro of ik naar buiten mocht. Maar helaas ik mocht niet naar buiten. Zelfs niet in de tuin van die enorme gebouw, zelfs niet als Felix of zo bij mij was.
Dat was nog een probleem. Ik had het gevoel dat Felix op me verliefd was geworden. Sinds de 2 dagen dat ik hier was. Of deed hij tegen iedereen zo. Hij probeerde me altijd op te vrolijken als ik verdrietig was of hij gaf me opeens een knuffel. ’s Ochtends maakte hij me voorzichtiger wakker en soms regelde hij andere kleren voor me, waar ik me prettiger in voelde. Als we aan het vechten waren of iets anders mocht ik de ketting af doen, omdat ik me daar niet prettig bij voelde. Bij mijn andere lessen bleef hij ook. Niet om te zorgen dat ik niet weg liep. Dat had ik al bijna opgegeven. Ik hield me een tijdje rustig, tot ik wat meer vrijheid zou krijgen. Maar om me te vermaken en om te weten hoe alles met me verder ging.