Ll017ll

De volgende ochtend schrok ik wakker. Mijn deur werd van slot afgehaald. Was die deur door Catherine op slot gedaan? Ik hoopte dat ik ze flink wat stress kon bezorgen doordat ik niet in het bed lag. Maar dat gebeurde helaas niet. Ik hoorde een zachte vloek, maar Felix keek meteen onder het bed en trok me er onder vandaan.
‘Zeg het maar, wat kan ik vandaag verwachten. Wat moet ik vandaag perse gaan leren?’zei ik tegen Felix.
Felix antwoordde, dat had ik niet verwacht: ‘Je leert vandaag vechten, ik ben je docent. Vandaar dat ik je kwam ophalen. Als je geen les hebt, ben je bij Aro of in je eigen slaapkamer. Vanmiddag leer je lezen en schrijven en nog een paar dingen’.
‘Wat voor andere dingen?’ vroeg ik. Maar ik kon het verwachten, ik kreeg geen antwoord op mijn vraag.
‘Volg me of moet ik je weer dragen. Net als de andere keren?’
‘Ik kan prima zelf lopen’
Felix begon te lopen. Het leek bijna wel rennen. Ik hield hem met moeite bij. Ik had vroeger al snel moeten lopen om te kunnen vluchten voor mijn leven. Maar dit ging zelfs sneller. Maar dat maakte mij niet uit. Nu kon ik tenminste beter zien, waar ik heen ging. Misschien kon ik daardoor wel ontsnappen. We kwamen in een kamer uit, waar ik nog nooit was geweest. Felix draaide zich om, pakte een stoel en liet mij er op neer zitten. Hij legde mij alles uit over hoe ze vochten. Ik snapte er eigenlijk niks van. Je kon pas iemand verslaan als hij dood was, maar daar deden ze hier niet aan. Nee je moest hem in zijn of haar nek bijten. Of ergens anders je tanden kwijt kunnen, waardoor diegene veel pijn kon lijden.
Ik had veel moeite om te vechten. Ik wou niet vechten, maar het werd me verplicht. Anders kreeg ik een pijnlijke klap. Soms viel ik zelfs van de pijn neer op de grond of hij sloeg me gewoon omver.
Ik wou weg, maar ik mocht pas weg als ik hem kon verslaan. Hoe eerder ik hem kon verslaan, des te eerder mocht ik weg. Soms versloeg ik hem bijna, maar net niet helemaal.
Ik vocht al bijna 3 uur tegen hem. Ik was echt moe, maar ik mocht niet stoppen of opgeven. Hoe graag ik ook wou. Ik bestudeerde zijn tactiek heel goed. Hij wachtte meestal tot ik in de aanval ging, nu bleef ik wachten tot hij kwam. Dat deed hij meestal pas als ik niet meer wou vechten. Ik deed een paar stappen opzij. Ik herinnerde me nog wat. Op blote voeten kon ik meer voelen. Zo vocht ik buiten omdat ik geen schoenen kon kopen. Ik deed mijn schoenen uit, deed mijn ogen dicht om op mijn gevoel en gehoor te vertrouwen. Het werkte na een tijdje kwam Felix. Bang dat ik een hulpeloze prooi was, maar ik wist wel beter. Ik stapte net op tijd opzij. Hij schoot bijna tegen de muur hoorde ik. Maar kon net op tijd stoppen. Ik rende naar hem toe maar ging vlak voor zijn neus een stap opzij. Ik klom op zijn rug en zette mijn tanden in zijn nek.
Hij gromde woest, dat hij door mij eindelijk was verslagen. Hij kon daar waarschijnlijk niet tegen. Ik liet me vermoeid op de grond zakken. Ik hijgde na van de inspanning. Ik wist nu zijn tactiek en waar ik ongeveer met vechten op moest letten. Felix tilde me zonder waarschuwing op en bracht me alweer naar Aro. Waarom moest ik altijd weer naar Aro toe. Ik mocht hem niet zo heel erg, ik wou weg meer van de wereld zien.
Aro wou me graag zien vechten. Hij hoorde van Felix dat ik hem 1x had verslagen.
‘Als u mij zo graag wilt zien vechten, waarom vecht u dan niet tegen mij. Dan weet u zelf hoe het is om verslagen te worden door een meisje’ zei ik brutaal. Ik hoopte dat ik het niet op hoefde te nemen tegen mijn familielid. De enige die deed alsof hij een beetje om mij gaf. Ik geloofde daar dus echt niet van.
Maar voordat ik kon hopen dat Aro niet tegen mij wou vechten, stond hij op.