Ll016ll

Ik trok mijn lip tot een streep. Ik ging dus echt niks tegen die vent zeggen. Ook al was het ‘familie’ van mij. Zo zou ik hem niet kunnen beschouwen. Hij heeft miljoenen mensen vermoord. Dat zou ik hem nooit kunnen vergeven, ook al zou hij stoppen met al die onschuldige mensen vermoorden. Hoe kon nou iemand elke dag meerdere mensen vermoorden. Als hij toch zo graag mensen wou vermoorden, dan mocht hij mij ook wel vermoorden. Aro raakte mijn schouder aan. Hij probeerde me te steunen. Toen merkte ik waarom hij mijn schouder aan raakte ik was aan het huilen. Dit was zou gênant. Ik leek wel een janken bal. Iemand die niet kon stoppen met janken. ‘Ga maar naar je kamer, rust wat uit. Morgen praten we verder. Catherine wil jij Abriana naar haar kamer begeleiden?’
Ik liep zwijgend achter Catherine aan naar mijn kamer. ‘Pak maar even een douche, dat is die andere deur. Daar knap je van op’ zei Catherine. ‘Dank je’ fluisterde ik. ‘Sorry dat ik me zo aanstelde net’
‘Maakt niet uit. Het is ook allemaal zo verwarrend voor jou’ antwoordde Catherine. Daarna gaf ze me een knuffel. Het luchtte op, om 1 iemand een beetje te kennen, te kunnen vertrouwen en soms een knuffel te krijgen of die me steunde.
Ik kwam onder de douche vandaan en kroop in het bed. Morgen zou een zware dag worden. Ik rolde me heel de tijd om. Maar het bed was te zacht. Ik kon er gewoon niet aan wennen. Ik voelde me ook een prooi voor de vijand. Een open plek waar ik lag, zonder dat ik ze kon horen aankomen.
Ik kroop uit bed. De deken liet ik liggen. Hopelijk kon ik ze zo wat stress bezorgen, zodat ze dachten dat ik weg was.
Ik zocht een ander plekje om in slaap te kunnen vallen. In de hoek stond een stoel met mijn cape en ketting er op. Dat leek me niet zo comfortabel. In de kast zouden ze me meteen zoeken. De badkamer zou Felix zo open kunnen breken. Waarschijnlijk zelfs met 1 hand op zijn rug.
Toen kreeg ik een geniale ingeving. Niemand zou meteen onder het bed gaan zoeken, daar was te weinig voor een normaal mens. Het zou voor normale mensen niet eens comfortabel zijn. Ik rolde me zo onder het bed. Hier lag ik beschut.
Ik kon mijn vijand zien aankomen, ik voelde me beschermd en de vloer voelde zoals ik altijd op straat sliep.
Ik lag nog maar net onder of ik viel al in slaap.