Ll015ll

Ik had door deze beelden eigenlijk wel een beetje medelijden met Felix. Maar wat hij mij nu aan ging doen was nog veel erger. Hij bracht me naar Aro toe. Later voegde Catherine zich bij ons. Zag ik. Ze deed mijn cape en ketting weer om. De capuchon van de cape viel over mijn haar heen. Ik probeerde de cape en ketting weer af te doen, maar dat lukte niet. Catherine had namelijk mijn polsen beetgepakt. Zodat me dat niet zou lukken. Ik schreeuwde uit gefrustreerdheid. Waarom mocht ik niet zelf bepalen wat ik deed, wou leren, waar ik heen ging en wou dragen? Waarom volgde ze allemaal Aro? Dit was een vreemde plek met vreemde mensen….
Wat was er eigenlijk nog normaal? Volgens mij niks meer..
We bereikte de zaal. Dat merkte ik meteen, omdat Catherine mijn handen losliet. En Felix me op de grond liet vallen. Dat was 1 van de redenen om geen medelijden met Felix te hebben. Hij gooide je zomaar zonder waarschuwing op de grond. Of liet je zonder waarschuwing los. Ik voelde de pijn in mijn ruggengraat. Dat zou nog wel een paar dagen zo aan houden. Ik beet keihard in mijn onderlip om niet van de pijn te gaan gillen. Dat zouden ze vast heel erg leuk gaan vinden. Mijn handen begonnen keihard te trillen. Ik probeerde het niet te stoppen. Ik was zo boos op Felix, dat hij mijn te schande maakte voor iedereen maar ook mij schaafwonden en blauwe plekken bezorgde. Ik zocht hem in de zaal en ik zag hem voor de deur waar we vandaan kwamen staan. Hij grijnsde in zichzelf. Ik rende op hem af, ik sloeg hem met al mijn kracht in zijn gezicht. Hij bleef nog steeds lachen. Hij was zo koud en hard als steen. Toen voelde ik pas de kloppende pijn in mijn hand. Ik wapperde met mijn hand, op hoop dat de pijn wegging, maar dat was niet zo! Verdorie volgens mij was hij gebroken. Ik zag hier niet een plankje hout, zodat ik hem kon spalken. Dan later maar iets kapot maken. Felix probeerde mijn hand te pakken, maar dat liet ik niet gebeuren. Telkens als hij een poging deed, sprong ik weg of bukte ik weg. Hij mocht me dus echt niet meer aanraken, daar zorgde ik wel voor. Hij probeerde nog meerdere keren naar mijn hand te kijken, maar ik hield hem stevig tegen mijn borst aan en ik zette telkens op tijd een stapje opzij of naar achteren.
Ondertussen stond ik bijna in het midden van de zaal.
‘Rustig, Felix.’ Zei Aro. Daarna wendde hij zich tot mij. ‘Abriana, waar was je het afgelopen tweeënhalf uur.