Ll013ll

Waarvoor moest er nou een mantel worden gehaald en die ketting. Die Felix zou het toch nooit hebben gehoord, maar ik hoorde wel dat hij achter de deur sneller ging rennen. Net zo snel als Catherine. Ze hadden zeker gehoopt dat ik dit niet zou horen. Dan hadden ze toch maar even pech. Mijn gehoor was scherper geworden na al die jaren op straat zwerven. Haha, sukkels! Maar goed hoe zou ik hier wegkomen. Ik ging ze dus echt niet helpen. Opeens voelde ik dat er iets om mijn heen werd gehangen. Het bleef haken achter mijn oren. Het was een ketting. Ik bekeek het ketting goed. Hij was precies hetzelfde zoals die van de rest. Ik zag dat Aro en de rest in deze zaal dezelfde ketting droeg. Ook werd er een cape met capuchon om me heen geslagen. Ik probeerde hem er af te trekken, maar dat lukte niet. Felix hield mijn handen strak achter mijn rug. En als ik tegenstribbelde duwde hij mijn armen verder omhoog. Het deed pijn, de tranen stonden in mijn ogen. Maar ik ging niet huilen in het hol van de leeuw. Nee dat ging mij dus echt niet gebeuren.
‘U kunt mij niet dwingen om hier aan mee te doen.’ Gilde ik boos.
‘Oh ja wel, dat kan ik wel. Je hebt geen andere plaats om heen te gaan. Je weet ook teveel over ons. Ik ben familie van je. Dat moet je gaan accepteren. Je bent een goede vechter, dat kunnen we nog wel wat verfijnen. Ook kunnen we je leren schrijven en vechten. Je leeft aan je uiterlijk te zien al een lang tijdje op straat’ zei hij op een rustige toon.
Waarom zat het lot mij toch ook altijd tegen. Kon het niet een keer normaal verder gaan. Altijd werd er mij gedwongen om dingen te doen, nooit werd er naar mijn mening gevraagd.
‘Je eerste les gaat beginnen, Catherine wil je haar leren lezen en schrijven. Begin maar even rustig aan. Zodat ze hier even aan kan wennen. Over een paar uur krijg jij je eerste vechtlessen Abriana’ ging hij verder..
‘Weet u wat, dat lezen, schrijven en vechten kan me geen ene moer schelen. Ik ga dat niet doen. U dwingt me niet zomaar. Ik heb een eigen mening ik doe hier niet aan mee. Ik ga u ook niet volgen. Laat me nou verdomme los Felix. Dan kan ik dit irritante ketting en cape afdoen’. Het viel me nu pas op dat mijn cape anders was dan die de andere aan hadden. De mijne was rood, die van de andere was grijs en werd steeds donkerder tot het zwart was. Waarom dat zou was, geen idee..
‘Ik laat je niet los’ zei Felix, als antwoord. Hij deed mijn armen nog een stukje omhoog. Ik gilde het uit van de pijn. Ik had nog nooit zo’n pijn gehad. Zelfs niet toen ik tegen andere zwervers vocht of die dagen zonder eten en met vies water.