If you believe - 38

Nel POV

De volgende ochtend word ik met een lichte glimlach wakker wanneer ik Zayn naast me zie liggen. Love that feeling. Wakker worden met de beste persoon in je leven. Heb ik al heel m'n leven van gedroomd. En nu is het eindelijk zover. Mijn hoofd en lichaam liggen ondertussen al een afstandje van hem. Ik woel altijd als ik slaap. Soms wordt het zelfs stampen met de benen. Heeft mijn mama me ooit eens verteld. Zonder haar zou ik het zelfs nog niet geweten hebben. Ach ja, iedereen heeft hatelijke dingen zeker? Ik verschuif mijn lichaam een beetje zodat ik dichter bij hem lig. Door mijn beweging, gaat hij zich ook verleggen. Met zijn rug naar mij gericht. "Wel dank je Malik", mompel ik. Daarna stap ik uit bed om een ontbijt te maken. Wanneer ik in de keuken ben, zet ik een cd op. Het eerste liedje bevalt me meteen. Ik wil de radio luider zetten, maar besef dan dat Zayn nog slaapt. Als ik hem door gewoon een liedje ga wakker maken, zal ik het mogen horen. Stilletjes zing ik mee. Het geeft me direct een goed humeur. Al dansend neem ik wat boterhammen. Wanneer ik alles erop gesmeerd had, eet ik ze op. Nog steeds al dansend. Omdat ik weet dat Zayn toch weer lang zal slapen, ga ik naar buiten. Ook al zie ik er niet echt uit. Het kan me niet veel schelen. Ik heb frisse lucht nodig. Na wat er allemaal gebeurd is. Zeker gister avond. Wanneer ik buiten kom, doet de wel heel frisse lucht me best wel deugt. Na de vijfde straat uit te gaan hoor ik een heleboel auto's achter mij. Echt subtiel zijn ze niet. Ze maken zoveel lawaai. Ik draai mij eens om om te zien wie het zijn. Dat had ik beter niet gedaan. Plots gaan allerlei flitsen af. Dit had ik dus echt wel nodig. Ik begin te lopen. Alleen heb ik geen enkel idee naar waar. Wanneer ik al een tijdje aan het lopen ben, rijdt er een auto aan mijn tempo naast mij. Ik stop met lopen en kijk naar de auto. De venster van de auto gaat naar beneden. Het is Harry. "Hey, wat doe jij nu hier?" Ik ben nog even op adem aan het komen. Het is nu niet dat mijn conditie zo geweldig is. Normaal moet ik nooit weglopen van iets. Ik begin te praten wanneer ik een beetje bekomen ben. "Wel, ik liep rustig door de straten wanneer er plots stomme fotografen achter me aankwamen." Harry lacht eens. "Wil je anders meerijden? Ik denk dat je geweldige conditie die paar straten niet meer aankan", plaagt hij me. Ik lach eens sarcastisch en stap dan in. "Waarom rijd je hier eigenlijk rond?", vraag ik nieuwsgierig. "Ik wou even weg van alles na gister." Oh ja, da's ook waar. Gisteren. Helemaal vergeten. Voor even dan toch... "Het spijt me trouwens, dat ik zo deed." Terwijl kijkt hij naar mij. Ik leg mijn hand op zijn wang en draai zijn hoofd. "Let jij nu maar op de weg casanova." Hij lacht eens en kijkt nog eens met een vlugge blik mijn kant uit. "Je moet niet hopen trouwens. Ga jij maar eens op vrouwenjacht of zo." "Nee dank je, ik heb van vrouwen wel eventjes genoeg", lacht hij.

SORRY, omgod, ik heb zo lang niet geschreven. Sorry sorry sorry! En ligt het aan mij of heb ik een nieuwe abo? Zo ja, dankjewel! Zo neen, dan heb ik me dat maar verbeeld. Ik ga echt proberen om meer te schrijven ,echt waar! xxx