Hoofdstuk 8

~Jasons POV~

Ik kromp in elkaar van de pijn. Uit mijn mond kwam een schreeuw, die trap deed zo'n verschrikkelijke pijn! Ik hoorde Lea nog mijn naam schreeuwen. Ik kon niks doen. Voordat ik het wist was ze weg en ik zat in me eentje hier opgesloten. Ik sleurde mezelf naar het matras, lopen deed veel te veel pijn. Ik pakte mijn been beet en wiegde mezelf heen en weer. Ik hoopte dat zo de pijn weg zou gaan. Toen voelde ik iets in mijn broekzak trillen. Snel pakte ik mijn mobiel eruit en las het smsje:
"Probeer maar niet te ontsnappen, je maakt het jezelf alleen maar moeilijker door."
Dit was dus het probleem, alles wat ik dacht wist ook diegene die mij al die smsjes stuurde. Ik moest dus slimmer zijn dan mijn eigen gedachten.... Maar ik had dus geen idee wat hij van mij wilde, wie moet ik worden om mezelf weer te zijn? Deze vraag heeft me heel lang bezig gehouden, totdat Lea weer binnenkwam. Ze strompelde naar binnen, haar gezicht naar beneden. Ik stond op, ondanks dat mijn been dat niet erg leuk vond, en liep naar haar toe. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. Ik begeleidde haar naar het matras en daar zakten we neer. Ik legde haar tegen me aan en liet haar uithuilen. Zo zaten we een hele tijd, ik hield me armen strak om haar heen. Ze werd steeds rustiger en uiteindelijk was ze in slaap gevallen.
Toen ze wakker werd keek ze me aan, haar ogen stonden bang. "Rustig maar, het komt goed." Ze begon weer te snikken en schudde haar hoofd. Ik veegde de tranen van haar wangen. "Als je kwijt wil wat er net gebeurd is, dan moet je het maar zeggen." Ze knikte en begon met horten en stoten te vertellen. De tranen kwamen weer en ik hield haar nog steviger vast. "Ze namen me mee naar een kamer, daar zaten 3 andere mannen. En toen... toen..." Ze begon harder te snikken en hapte naar adem. Ik begon weer zachtjes heen en weer te wiegen. Het werkte, ze kalmeerde en begon weer verder te vertellen. Toen trokken ze mijn kleren uit en ik wilde het niet. En toen sloegen ze me..." Ik schrok, dit konden ze niet maken. Ik wilde eigenlijk niet horen wat er verder was gebeurd, het was zo'n vreselijk verhaal. "En toen wilde ze verder gaan, maar ik trapte er een vol in zijn ballen." Een klein lachje kwam uit haar mond toen ze het laatste zei. Ze keek me aan en ik glimlachte. Ze bleef me maar aankijken. "Het komt allemaal goed, ik beloof het je" zei ik, en toen drukte ik een kusje op haar voorhoofd. Ze bloosde, maar ook een glimlach. Mijn hart ging tekeer en ik voelde kriebels in mijn onderbuik. Ik begon echt om haar te geven, ook al kende ik haar nog maar kort. Ik veegde de overgebleven tranen van haar wangen. Ze bleef me maar aankijken. Ik voelde dat dit het moment was, bracht mijn hoofd langzaam dichter bij die van haar en hoopte dat zij hetzelfde dacht.

Zou ik het doen of niet doen?